IN-EDIT GREECE (24-28/2 @ ΑΣΤΟΡ)

Amy
Σκηνοθεσία: Asif Kapadia
Έτος: 2015
Χώρα: Ηνωμένο Βασίλειο / Η.Π.Α.
Διάρκεια: 128 min.
Πρωτότυπη γλώσσα: Αγγλικά
Τρειλερ: https://vimeo.com/154188741

Η Amy Winehouse, έχοντας κυκλοφορήσει δύο μόνο δίσκους, θεωρείται ακόμη ένα από τα σπουδαιότερα ονόματα της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας. Με μία φωνή που μπορεί να περιγραφεί μόνο ως συνδυασμός των Billy Holiday, Dinah Washington και Sarah Vaughan, η Amy κατάφερε να δημιουργήσει κάτι πραγματικά μοναδικό, παντρεύοντας το σόουλ ιδίωμα με στοιχεία από τζαζ και ρετρό-ποπ. Και ενώ η μουσική της την καθιέρωσε στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα, η χαώδης προσωπική ζωή της, κυριάρχησε στα πρωτοσέλιδα.

– Πόσο διάσημη πιστεύετε ότι θα γίνετε;
– Δεν ξέρω. Δεν πιστεύω ότι θα γίνω καθόλου διάσημη. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να το διαχειριστώ, νομίζω θα τρελαινόμουν. Θα τρελαινόμουν!

Η Amy Winehouse δεν ήταν ξεχωριστή απλώς και μόνο επειδή κατάφερνε με τη μοναδική της φωνή και τους μεθυστικούς τις στίχους να μαγνητίζει τα πλήθη, αλλά επειδή η larger than life, αλλά φοβερά βασανισμένη της ψυχή δε μπορούσε με τίποτε να προσαρμοστεί και να χωρέσει σε νόρμες. Και όλο αυτό δεν προσπάθησε στιγμή να το κρύψει, ούτε και να το εκλογικεύσει, αλλά το διοχέτευσε στην εθιστική μουσική της.

Στόχος του σκηνοθέτη Ασίφ Καπάντια είναι να σκιαγραφήσει την ταραχώδη πορεία της βραβευμένης με πέντε Γκράμι Βρετανίδας μουσικού, από την παιδική της ηλικία στο Σάουθγκεϊτ του βόρειου Λονδίνου ως και τον πρόωρο θάνατό της, το 2011, από δηλητηρίαση από αλκοόλ, σε ηλικία 27 ετών.

Την ιστορία της Amy, αφηγούνται οι στίχοι της καθώς πολλοί έχουν υποστηρίξει ότι γράφοντας τραγούδια η Winehouse έκανε κάτι σαν ψυχοθεραπεία, ξόρκιζε δηλαδή δύσκολα κι επώδυνα συναισθήματα. “Όταν καταλάβεις τη ζωή της”, λέει ο Καπάντια, “τότε οι στίχοι αποκτούν άλλο νόημα”. Όπως συμπληρώνει ο σκηνοθέτης, “υπήρχε ο κίνδυνος το κοινό να πιστέψει ότι έχει ξαναδεί την ιστορία – μέσα από τα μίντια, που κάλυψαν με μανία την σύντομη πορεία της Winehouse”. Η ταινία, όμως, επαναπροσδιορίζει όλα όσα ξέρουμε. “Σκάψαμε βαθύτερα, να βρούμε τι θέλαμε να πούμε. Και πάλι γυρίσαμε στους στίχους: ήταν τόσο προσωπικοί, έβγαζαν την αλήθεια της Amy”. Η ταινία μιλά για έναν άνθρωπο που θέλησε να αγαπηθεί, που χρειάστηκε την αγάπη αλλά δεν την πήρε όπως ήθελε. Συχνά, αυτοί που νοιάστηκαν για αυτήν προσπάθησαν να της την δείξουν, αλλά τους απομάκρυνε. Η Amy ήταν ένα πολύ περίπλοκο, σπάνιο κορίτσι. Το ντοκιμαντέρ αυτό, είναι μια ταινία για την αγάπη.

» Amy (Asif Kapadia – United Kingdom – 2015 – 127’)

Backstreet Boys: Show ‘Em What You’re Made Of
Σκηνοθεσία: Stephen Kijak
Έτος: 2015
Χώρα: Ηνωμένο Βασίλειο / Η.Π.Α.
Διάρκεια: 106 min.
Πρωτότυπη γλώσσα: Αγγλικά
Τρειλερ: https://vimeo.com/154401143

“Τι μπορείς να κάνεις όταν καταλαβαίνεις ότι έχεις πια μεγαλώσει για να είσαι μέλος ενός νεανικού boyband?” Κρίσιμη ερώτηση για τους Backstreet Boys, το πιο πετυχημένο ποπ γκρουπ στον πλανήτη από το 1999 μέχρι το 2002. Ένα ντοκιμαντέρ που σκαλίζει τα συναισθήματα των πρώτων ημερών μέχρι την “ενηλικίωση” (και τις αναπόφευκτες συγκρούσεις) αυτών των αγοριών, τις διαμάχες με τους μάνατζερς, τη δόξα, την αναγνώριση και βέβαια την επανένωσή τους για την επέτειο των 20 χρόνων από το ξεκίνημά τους.

Η ιστορία τους μοιάζει με αυτή του Πινόκιο: ξεκίνησαν σαν πείραμα ενός επαγγελματία αλλά σύντομα απέκτησαν ψυχή και προσωπικότητα. Τι μπορείς να κάνεις όταν καταλαβαίνεις ότι έχεις πια μεγαλώσει για να είσαι μέλος ενός νεανικού boyband;. Κρίσιμη ερώτηση για τα μέλη του πιο πετυχημένου (και κερδοφόρου) ποπ συγκροτήματος από το 1999 μέχρι το 2002. Ο καιρός όμως περνάει και το 2012, βρίσκει το πενταμελές συγκρότημα στο Λονδίνο, σε ένα κρίσιμο σημείο της πορείας του (τα 20α του γενέθλια), που αναπόφευκτα φέρνει στην επιφάνεια αναμνήσεις και ιστορίες. Το συγκρότημα κάνει ένα συγκινητικό ταξίδι στο παρελθόν, περνώντας από πόλεις, χώρους και σκηνές, γεμάτο δάκρυα χαράς, οργής, ειλικρινούς έκπληξης ή θλίψης. Από το ντοκιμαντέρ βέβαια δε θα μπορούσε να λείπει ο Lou Pearlman, ο επιχειρηματίας που επέλεξε και διαμόρφωσε το συγκρότημα, προδίδοντάς το στη συνέχεια, προκαλώντας έτσι ανάμεικτα συναισθήματα. Πρόκειται για ένα μοναδικό ταξίδι από τις πρώτες μέρες, μέχρι την ωριμότητα (και τις συσσωρευμένες εντάσεις) αυτών των νεαρών ποπ ειδώλων, μία ιστορία γεμάτη επιτυχίες, φιλία, εκ βαθέων συζητήσεις, χρήματα, εντάσεις και -βέβαια- καταχρήσεις. Backstreets back, alright?

» Backstreet Boys (Stephen Kijak - United Kingdom, United States – 2015 – 106’)

Cobain: Montage of Heck
Σκηνοθεσία: Brett Morgen
Έτος: 2015
Χώρα: Η.Π.Α.
Διάρκεια: 132 min.
Πρωτότυπη γλώσσα: Αγγλικά
Τρειλερ: https://vimeo.com/154292047

Το Montage of Heck είναι η πιο συναισθηματική και ολοκληρωμένη εξερεύνηση της ψυχής του Cobain. Η οικογένεια, οι φίλοι, οι πρώην σχέσεις του, τα μέλη των Nirvana, έρχονται όλοι με τα χέρια τους γεμάτα: ανέκδοτες φωτογραφίες, βίντεο από τα παιδικά του χρόνια, σημειωματάρια, ηχογραφήσεις, τις πρώτες συνεντεύξεις. Όλα αυτά, σε ένα mixtape, σχεδιασμένο από τον ίδιο τον Kurt.

Montage of Heck είναι ο τίτλος ενός mix-tape που έφτιαξε ο Kurt Cobain σε ηλικία 16 ετών. Πώς μπορεί να είναι όμως μία τόσο διεισδυτική ματιά στην προσωπικότητά του; Το ντοκιμαντέρ αυτό είναι σίγουρα η πιο συναισθηματική και ολοκληρωμένη εξερεύνηση της ψυχής του Cobain που έγινε ποτέ. Οικογένεια, φίλοι, πρώην σχέσεις του, τα μέλη των Nirvana, περνούν μπροστά από την κάμερα για να πουν ο καθένας τη δική του ιστορία και έρχονται με τα χέρια τους γεμάτα: πιστοποιητικά, φωτογραφίες, βίντεο από τα παιδικά του χρόνια, σημειωματάρια, ηχογραφήσεις, τις πρώτες συνεντεύξεις. Κάθε φάση της ζωής του, ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας και ένα-ένα τα κομμάτια συμπληρώνουν με κάθε λεπτομέρεια την πλήρη εικόνα. Ο φόβος της αποτυχίας, ο τραυματικός χωρισμός των γονιών του, το σύνδρομο κατωτερότητας, οι πειραματισμοί της παιδικής ηλικίας, τα δείγματα εφηβικής επαναστατικότητας, η έκρηξη αντικοινωνικότητας, η ανακάλυψη της punk rock μουσικής (“Είναι ό,τι ήθελε πάντα να κάνει”), οι σωματικοί πόνοι, η βύθιση στα ναρκωτικά, τα βίντεο στο σπίτι με την Courtney (ηδονοβλεπτικά και εξίσου ξεκαρδιστικά) και η καταστροφική επιτυχία. Είναι τουλάχιστον καθηλωτικό!

» Cobain (Brett Morgen - United States – 2015 – 132’)

Daft Punk Unchained
Σκηνοθεσία: Hervé Martin-Delpierre
Έτος: 2015
Χώρα: Γαλλία
Διάρκεια: 85 min.
Πρωτότυπη γλώσσα: Αγγλικά, Γαλλικά
Τρειλερ: https://vimeo.com/154317100

Το δίδυμο από τη Γαλλία μπορεί να έχτισε την καριέρα του με “ρομποτική” αποφασιστικότητα, πίσω από όλα όμως, κρύβονται δύο άνθρωποι. Αφαιρώντας τις μάσκες από τα πρόσωπά τους, αποκαλύπτεται με κάθε λεπτομέρεια η ιστορία των μάλλον άγνωστων Darlin’ (το αρχικό όνομα της μπάντας) μέχρι την ιλλιγιώδη επιτυχία. Οι Pharrell Williams, Skrillex, Kanye West και Michel Gondry αποθεώνουν την αντοχή, το όραμα και το πάθος τους.

Σχετικά με αυτό, υπάρχουν καλά και κακά νέα. Τα κακά νέα είναι πως τα πρόσωπα πίσω από τις μάσκες, δεν αποκαλύπτονται. Τα καλά νέα είναι ότι το ντοκιμαντέρ είναι μία εξαιρετικά διεισδυτική ματιά στον κόσμο του ηλεκτρονικού διδύμου, από το πρώτο βήμα (πριν ακόμη προκύψουν οι μάσκες!) μέχρι την σκηνή της παγκόσμιας καταξίωσης. Είναι η πρώτη φορά που μιλούν για το πρώτο τους συγκρότημα, τους Darlin’, οι οποίοι το 1992, χαρακτηρίστηκαν από το Melody Maker (ΣτΜ. εβδομαδιαία βρετανική μουσική εφημερίδα) “dafty punk thrash” (χοντροκομμένη πανκ θρας) και κατάφεραν να γράψουν ιστορία, αντιστρέφοντας τον αρνητικό τόνο του χαρακτηρισμού. Το ντοκιμαντέρ αυτό, καταγράφει την αλματώδη πορεία τους από το σημείο αυτό μέχρι σήμερα: με παλιά βίντεο, συνεντεύξεις και δηλώσεις ιλιγγιώδους θαυμασμού από τους Pharrell Williams, Skrillez, Kanye West και Michel Gondry (μεταξύ άλλων). Κανένα σημείο της ιστορίας του συγκροτήματος δεν μένει αδιευκρίνιστο: ο αινιγματικός αυτο-προσδιορισμός, η σταθερή άνοδος και οι δυσκολίες που έρχονται με την επιτυχία. Η επιμονή τους, το όραμα και το πάθος τους είναι μοναδικά. Το ίδιο και η μουσική τους, που αποτελεί πλέον είδος από μόνη της και έχει κυριεύσει τα charts του 21ου αιώνα. Όχι κι άσχημα για δύο ρομπότ.

» Daft Punk (Hervé Martin-Delpierre - France – 2015 – 85’)

Lemmy
Σκηνοθεσία: Greg Olliver, Wes Orshoski
Έτος: 2010
Χώρα: Η.Π.Α.
Διάρκεια: 117 min.
Πρωτότυπη γλώσσα: Αγγλικά
Τρειλερ: https://vimeo.com/154291013

Σκληρός σαν ατσάλι αλλά αδιαμφισβήτητα πρωτοπόρος. Περισσότερο πανκ από τους πιο πιστούς πάνκηδες, η μουσική του Lemmy ήταν πάντα ένα ενστικτώδες, αυθεντικό, παράφορο ροκ εν ρολ. Στα 62 του χρόνια, ο Lemmy Kilminster τα είχε κάνει όλα – συμπεριλαμβανομένης και της ακούσιας επινόησης της heavy metal μουσικής– αλλά και πάλι δεν μοιάζουν αρκετά. Οι Dave Grohl, Alice Cooper, Slash, Mick Jones (των Clash) αποδίδουν στον σκληροτράχηλο πειρατή του ροκ εν ρολ την τιμή που του αξίζει.
Η εμπλοκή του με τo τρίπτυχο sex-drugs-rock ‘n’ roll ήταν τόσο έντονη που μπορεί και να το δημιούργησε αυτός. Και το έκανε σε ένα βαθμό, όπως αποδεικνύει αυτό το ντοκιμαντέρ: ένας garage ροκάς με καουμπόικες μπότες στους Ουαλούς Rockin’ Vickers (Θεέ μου αυτό το κούρεμα!), ένας κοσμοναύτης στους προγόνους της πανκ Hawkind, μέχρι να φύγει και από εκεί (για την ακρίβεια εκείνοι του έδειξαν την έξοδο) για να σχηματίσει τη μηχανή: Motörhead. Ο οδοστρωτήρας με τα διαλυτικά. Το συγκρότημα που καλύτερα από οτιδήποτε άλλο αποτύπωσε την προσωπικότητά του: θόρυβος, ταχύτητα και οργή. Πώς αυτό κατέληξε να επηρεάζει λουλούδια του αγρού όπως οι Poison, είναι ένα ερώτημα που ο ίδιος ο Lemmy αδυνατεί να εξηγήσει. Πέρα από αυτό όμως, το ντοκιμαντέρ αποτυπώνει την καθημερινότητα του Lemmy και τις βόλτες του στο Λος Άντζελες, τον παρακολουθούμε να πίνει, να μαγειρεύει, να ηχογραφεί, να παίζει (είναι σχεδόν καθημερινά καλεσμένος σε κάποια συναυλία – οι Metallica τον λατρεύουν) και να συλλέγει ανατριχιαστικά αναμνηστικά των Ναζί (τον βλέπουμε ακόμη και ανεβασμένο σε ένα τανκ). Το μόνο πράγμα που δεν αποκαλύπτεται είναι το μυστικό του για αιώνια νεότητα. Στα 62 του χρόνια, ο Lemmy Kilminster υπήρξε αλκοολικός στα όρια της καταστροφής αλλά τα είχε κάνει όλα – συμπεριλαμβανόμενης και της ακούσιας επινόησης της heavy metal μουσικής – αλλά και πάλι μοιάζει να ήθελε περισσότερα. Οι Dave Grohl, Alice Cooper, Slash, Mick Jones (των Clash), Peter Hook (των New Order) και άλλοι σπουδαίοι μουσικοί (μέχρι και ο C.C. Deville, των προαναφερθέντων Poison) αποδίδουν στον σκληροτράχηλο πειρατή του ροκ εν ρολ τη τιμή που του αξίζει. Είτε από ειλικρινή θαυμασμό είτε από φόβο, τίποτα από τα οποία δεν μοιάζει να τον ενοχλεί.

» Lemmy (Greg Olliver, Wes Orshoski - United States – 2010 – 117’)

Mr. Dynamite: The Rise of James Brown
Σκηνοθεσία: Alex Gibney
Έτος: 2014
Χώρα: Η.Π.Α.
Διάρκεια: 120 min.
Πρωτότυπη γλώσσα: Αγγλικά
Τρειλερ: https://vimeo.com/154402792

Από τις δυσκολίες των παιδικών του χρόνων, μέχρι την επιτυχία του Payback, το 1973. Η πορεία του βασιλιά της σόουλ και μίας από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της μαύρης μουσικής. Οι Μικ Τζάγκερ, Chuck D, Greg Tate και τόσοι άλλοι, μιλούν με θαυμασμό και δέος για τον μουσικό από τον οποίο ξεκίνησαν όλα και δούλεψε περισσότερο από τον καθένα γι’αυτο. Ένας τεράστιος όγκος υλικού, πάντα σε funk και boogie ρυθμούς, συνθέτουν το πιο ολοκληρωμένο ντοκιμαντερ για τον Mr. Dynamite.
Αν υπάρχει οποιαδήποτε σκιά που να μη διαλύεται με αυτό το ντοκιμαντέρ, είναι γιατί μάλλον δεν έχει καμία σημασία. Εδώ, ξετυλίγεται η ιστορία για ο αδιαμφισβήτητος θρίαμβος του βασιλιά της σόουλ και μίας από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της μαύρης μουσικής. Ένας τεράστιος όγκος υλικού, αφηγείται την πεμπτουσία του Mr. Dynamite, χωρίς να αφήσει τίποτα αδιευκρίνιστο: τον παρολίγο θάνατο λίγο μετά τη γέννησή του, τη φτώχια (“Ακόμη κουβαλάω το βαλιτσάκι του λούστρου στο μυαλό μου”), τον ρατσισμό, την κριτική (ήταν “ασχημότερος και κοντύτερος” από τον Smokey Robinson και τον Jackie Wilson, και επιπλέον ίδρωνε και περισσότερο!), την πρώτη του επιτυχία (“Please, please, please”), την επιρροή του στην μαύρη κοινότητα (“Ήταν ένα κίνημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων από μόνος του”), το Black Power, το χορό και τις ψηλές νότες, την πειθαρχία της ορχήστρας του, την αξιοπρέπεια, τους μπερδεμένους αριθμούς, το γεμάτο πάθος κοινό του, τις πορείες στο Σικάγο και το ρόλο του στην διάρκειά τους, την πολιτική του στάση και η κληρονομιά που άφησε στη χιπ-χοπ μουσική. Και στη funk. Τίποτα απολύτως δεν μένει μυστικό. Οι Mick Jagger, Chuck D, Greg Tate, Questlove και τόσοι άλλοι – ανάμεσά τους και οι Fred Wesley και Bobby Byrd – μιλούν με θαυμασμό και δέος, για τον μουσικό από τον οποίο ξεκίνησαν όλα και δούλεψε περισσότερο από όλους γι’ αυτό.

» Mr. Dynamite: James Brown (Alex Gibney - United States – 2014 – 120’)

Paco de Lucía: la búsqueda
Σκηνοθεσία: Curro Sánchez
Έτος: 2014
Χώρα: Ισπανία
Διάρκεια: 95 min.
Πρωτότυπη γλώσσα: Ισπανικά
Τρειλερ: https://vimeo.com/154401895

Ένα ντοκιμαντέρ που δεν είναι μόνο μία απτή καταγραφή μίας περιοδείας του Paco de Lucía, αλλά ένα ταξίδι στην ψυχή του: τις αναμνήσεις του, τα πράγματα που τον βασανίζουν, τον συγκινούν ή τον κάνουν να γελά. O κορυφαίος μουσικός της φλαμένκο μουσικής αφηγείται τη ζωή του από τα παιδικά του χρόνια μέχρι τις τελευταίες μέρες του στη Μαγιόρκα, όπου έκανε τις τελευταίες συζητήσεις για την κυκλοφορία του CD που κυκλοφόρησε μετά το θάνατό του.

Τον Ιούνιο του 2012, ο Paco de Lucía ξεκίνησε μία περιοδεία έντεκα ημερών στην Ευρώπη. Ό,τι ξεκίνησε σαν καταγραφή της καθημερινότητας του καλλιτέχνη, εξελίχθηκε σε ένα εσωτερικό ταξίδι στο παρελθόν του, τις μνήμες του, τα σημεία καμπής της καριέρας του και την καθιέρωσή του στο στερέωμα της φλαμένκο μουσικής. Οι ανατροπές μίας τυπικής ημέρας κατά τη διάρκεια της περιοδείας του, από το ξημέρωμα μέχρι τη στιγμή που ο Paco και οι μουσικοί του ολοκληρώνουν τη συναυλία τους, αποτυπώνουν την ουσία της ιστορίας ενός από τους πιο σημαντικούς μουσικούς του 20ού αιώνα.

» Paco de Lucía (Curro Sánchez Varela - Spain – 2014 – 91’)

R.E.M. by MTV
Σκηνοθεσία: Alexander Young
Έτος: 2014
Χώρα: Η.Π.Α.
Διάρκεια: 107 min.
Πρωτότυπη γλώσσα: Αγγλικά
Τρειλερ: https://vimeo.com/154286153

Σαν δίδυμα αδέρφια, το συγκρότημα R.E.M. και το μουσικό κανάλι MTV, ιδρύθηκαν πρακτικά την ίδια περίοδο και το ντοκιμαντέρ αυτό, καταγράφει τις -παράλληλες- πορείες τους έκτοτε: από την ίδρυση, στην ανήσυχη εφηβεία και από εκεί στη θριαμβευτική ενηλικίωση. Unplugged κομμάτια, βίντεο, εμφανίσεις στα βραβεία του MTV, ανέκδοτα τραγούδια, συναυλίες και δεκάδες συνεντεύξεις που αποτυπώνουν τη συναρπαστική ιστορία του συγκροτήματος, από το 1980 ως το 2011.
Δεν έχετε δει ποτέ πριν κάτι αντίστοιχο: ο Michael Stipe και ο Peter Buck, στο κολέγιο ακόμη, μιλούν για το πώς γνωρίστηκαν, τις αποκλειστικές εμφανίσεις στο MTV, τις ξεκαρδιστικές ερωτήσεις του κοινού (“Εεε, νομίζω πως δεν καταλαβαίνω τα λόγια”), τη μυστηριώδη σχέση ανάμεσα στους τέσσερις, όπως την περιγράφουν φίλοι και κοντινοί τους άνθρωποι, οι πρώτοι τους παραγωγοί (Don Dixon και Mitch Easter), συζητούν τα singles Chronic Town και Murmur, οι post-punk ημέρες στην Αθήνα και η αναζήτηση της δικής τους ταυτότητας, η προέλευση του ονόματος του συγκροτήματος και όλα τα ονόματα που απορρίφθηκαν, η επιτυχία του “Losing my Religion” και το άγχος για τυχόν κακή διαχείριση της δημοσιότητας, η ακτιβιστική δράση, η φιλία με τον Kurt Cobain και πολλά άλλα. Ειλικρινές, ρυθμικό, σε κάποια σημεία χαριτωμένο, σε κάποια άλλα διδακτικό, είναι μία πλήρης συλλογή από unplugged κομμάτια, βίντεο, εμφανίσεις στα βραβεία του MTV, ανέκδοτα τραγούδια, συναυλίες και δεκάδες συνεντεύξεις που αποτυπώνουν τη συναρπαστική ιστορία του συγκροτήματος, από το 1980 ως το 2011.

» R.E.M. (Alexander Young - United States – 2014 – 107’)

The Sacred Triangle; Bowie, Iggy & Lou 1971-73
Σκηνοθεσία: Alec Lindsell
Έτος: 2010
Χώρα: Ηνωμένο Βασίλειο
Διάρκεια: 107 min.
Πρωτότυπη γλώσσα: Αγγλικά
Τρειλερ:

David Bowie, Iggy Pop και Lou Reed. Η “Αγία Τριάδα”. Για τρία χρόνια, οι πορείες τριών ιδιοφυιών της παγκόσμιας μουσικής, βρέθηκαν σε παράλληλη πορεία, προς όφελος δικό τους αλλά και γενικότερα της ανθρωπότητας. Όλες οι λεπτομέρειες της δίνης που δημιούργησε και δημιουργήθηκε από τους Ziggy, Transformer και Raw Power παρουσιάζονται λεπτομερώς. Μεγαλειώδες.

Η ιστορία ξεκινά βέβαια με τον “αποχαιρετισμό” του Ziggy Stardust, αλλά γρήγορα επιστρέφει στο “σημείο όπου όλα ξεκίνησαν”(όπως θα έλεγε κι ο William Golding), είτε αυτό είναι το “The Laughing Gnome”, είτε το τέλος των Velvet Underground, είτε το καλλιτεχνικό φορτίο του Iggy Pop. Ξεκινώντας από εκεί, αποκαλύπτονται εκπληκτικές συνδέσεις ανάμεσα στους τρεις και σε κάποιες περιπτώσεις, το αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με μυθιστόρημα της Agatha Christie παρά με μουσικό ντοκιμαντέρ. Παλιές φιλίες και και χαμένα σημεία αναφοράς, παρουσιάζονται για να οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι η σύμπραξη αυτή ήταν τόσο αναγκαία όσο και αναπόφευκτη. Στην πορεία, η “Αγία Τριάδα”, αποκαλύπτει τα μυστικά πίσω από τη δημιουργία του απόλυτου ροκ σταρ από τη Mainman Management, το μύθο για την αμφισεξουαλικότητα του David Bowie, τη γκέι χειρονομία στο Top of the Pops, την αβεβαιότητα του Bowie, τις πρώιμες προσπάθειες απομίμησης των Velvet Underground, τη γοητεία του της καταστροφικής πλευράς του Iggy, την επιρροή του Warhol και πολλά ακόμη. Τουλάχιστον μεγαλειώδες.

» The Sacred Triangle; Bowie, Iggy & Lou (Alec Lindsell - United Kingdom - 2010 - 107')

Theory of Obscurity: a film about The Residents
Σκηνοθεσία: Don Hardy Jr.
Έτος: 2015
Χώρα: Η.Π.Α.
Διάρκεια: 88 min.
Πρωτότυπη γλώσσα: Αγγλικά
Τρειλερ: https://vimeo.com/154187963

Κρυμμένοι πίσω από τεράστιες κόρες ματιών, οι Residents είναι από τα πιο μυστηριώδη συγκροτήματα που υπήρξαν ποτέ. Βλέποντας τη δουλειά τους βέβαια, η πραγματική ταυτότητά τους είναι μάλλον αδιάφορη. Η ουσία είναι στην avant-garde μουσική τους, στο πλαίσιο που δημιούργησαν για να εντάξουν τη avant-garde μουσική τους, στην εικονοπλαστική τους δύναμη, στις τολμηρές -συχνά στα όρια του αδύνατου- ιδέες και την διαρκή αναζήτηση. Όλα αυτά φυσικά καταλήγουν ξανά στο ότι πρόκειται μάλλον για τους πιο αλλόκοτους τύπους της πειραματικής μουσικής.

Βέβαια υπήρξαν κι άλλοι που κράτησαν τα πρόσωπά τους κρυφά αλλά κανείς σε αυτό το βαθμό. Σε αυτό το σημείο βέβαια, η ταυτότητά τους, μικρή σημασία έχει (το ντοκιμαντέρ διαλύει τον μύθο: δεν είναι ούτε ο George Harrison ούτε ο David Byrne). Όλη η ουσία είναι στο πλαίσιο που δημιούργησαν για να εντάξουν την avant-garde μουσική τους, στην εικονοπλαστική τους δύναμη, στις τολμηρές -συχνά στα όρια του αδύνατου- ιδέες και τη διαρκή αναζήτηση. Ό,τι μπορεί να θέλει κανείς να μάθει για αυτούς τους πρωτοπόρους της παγκόσμιας μουσικής, υπάρχει εδώ: η πρώτη περίοδος της γνωριμίας τους με την υποκουλτούρα της δεκαετίας του 1960, η διαφημιστική τους εταιρία (The Cryptic Corporation) με μοναδικό πελάτη τους ίδιους, η προέλευση του ονόματος, τα εξώφυλλα των δίσκων, τα βίντεο-κλιπ τους (από τα πρώτα στην ιστορία) και η φιλοσοφία τους (“δεν χρειάζεται να ξέρεις πώς να το κάνεις, απλά σκέψου τι θα κάνεις μετά”). Ο Matt Groening, ο Les Claypool των Primus, ο Jerry Harrison των Talking Heads και ο Chris Cutler των Henry Cow, είναι μερικοί μόνο από όσους μιλούν προσπαθώντας να προσεγγίσουν το φαινόμενο “Residents”. Οι Residents συνεχίζουν τις περιοδείες μέχρι σήμερα, ανατρέποντας κανόνες και πλαίσια, κάνοντας ό,τι θέλουν, αλλόκοτοι μουσικοί για αλλόκοτα κοινά. Τα μάτια σας δεκατέσσερα!

» Theory of Obscurity: The Residents (Don Hardy Jr. - United States – 2015 – 88’)

They Will Have to Kill Us First: Malian Music in Exile
Σκηνοθεσία: Johanna Schwartz
Έτος: 2015
Χώρα: Ηνωμένο Βασίλειο
Διάρκεια: 100 min.
Πρωτότυπη γλώσσα: Αγγλικά, Γαλλικά
Τρειλερ: https://vimeo.com/154402932

Με την άνοδο των Ισλαμιστών εξτρεμιστρών στην εξουσία το 2012 και την επιβολή του νόμου της σαρία, όλοι οι μουσικοί του Μάλι εξορίστηκαν. Αυτό όμως δεν σταμάτησε τη μουσική τους. Το ντοκιμαντερ αυτό, αφηγείται την καθηλωτική ιστορία των Songhoy Blues, Disco & Jimmy, Moussa Sidi και Kharia Arbi, που συνέχισαν να τραγουδούν, για να ξορκίσουν το φόβο. Ο ήχος των κιθαρων τους είναι δυνατότερος από εκείνον των καλάσνικωφ.

It’s not life, without music.

Με την άνοδο των Ισλαμιστών εξτρεμιστών στην εξουσία το 2012, όλοι οι μουσικοί του βορείου Μάλι εξορίστηκαν. Αυτό όμως δε σταμάτησε τη μουσική τους. Το ντοκιμαντέρ αυτό, αφηγείται τη συγκλονιστική ιστορία των Songhoy Blues, Disco & Jimmy, Moussa Sidi και Kharia Arbi, οι οποίοι συνέχισαν να τραγουδούν, για να κρατηθούν ζωντανοί. Αυτή είναι η αντίσταση της μουσικής σε πλήρη ανάπτυξη, αν και όχι με την έννοια που έχει στο δυτικό κόσμο (θα ήταν μάλλον μοιραίο να προκαλέσει κανείς με οποιονδήποτε τρόπο την ισλαμική οργή). Όταν ο ισλαμικός νόμος της σαρία, επιβλήθηκε στο Γκάο και στο Τιμπουκτού, μερικοί μουσικοί διέφυγαν στην πρωτεύουσα Μπαμακό ή πέρασαν τα σύνορα προς τη Μπουρκίνα Φάσο. Ακόμη και εξόριστοι όμως, κράτησαν τη φλόγα της Μαλιανής μουσικής ζωντανή – ένας συνδυασμός μπλουζ, κιθάρας και υπνωτιστικών μελωδιών της ερήμου, υπό τη συναισθηματική φόρτιση της εξορίας και της απομόνωσης. Οι Songhoy Blues, με τις “αμμώδεις” punk-blues μουσικές τους, είναι ανάμεσα στους μουσικους που παρουσιάζονται, οι πιο αναγνωρίσιμοι στην Ευρώπη (χάρη στους Brian Eno και Damon Albarn), αλλά οι Khaira and Disco – που παίζουν χωρίς αμοιβή στο Τιμπουκτού, που ερημώθηκε μετά την εισβολή των τζιχαντιστών, ή ο Moussa, του οποίου η γυναίκα είναι φυλακισμένη, γίνονται όλο και γνωστότεροι. Ο λόγος; Οι κιθάρες τους είναι πιο δυνατές από τα καλάσνικωφ.

» They Will Have to Kill Us First: Malian music in exile (Johanna Schwartz - United Kingdom – 2015 – 100’)