«Δεν υπάρχει πια μονοπάτι! Άβυσσος ένα γύρο και νεκρική σιγή!»
Έτσι το ήθελες! Η θέληση σου βγήκε από το μονοπάτι!
Έλα, ταξιδιώτη, ήρθε η στιγμή! Κοίτα ψυχρά και καθαρά!
Είσαι χαμένος, αν πιστέψεις στον κίνδυνο.
Το 1968 ένας νέος 17 ετών είδε το καινούργιο μπροστά του, δάκρυσε από τα δακρυγόνα των μπάτσων αλλά και από τους νέους που έπαιρναν μόνοι τους τον κόσμο από το χέρι και τον έστελναν σ’ ένα ταξίδι δίχως τέλος. Τότε γεννήθηκε ο Ταξιδιώτης, άλλωστε αυτή ήταν και η ουσία των 60s, μια γενιά σε κίνηση όπως έγραφε -to the point- ο David Pichaske στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Η γενιά του Μάη βέβαια δεν ήταν “μόνη”, είχε πίσω της αιώνες εξεγέρσεων, φιλοσόφους που τη στήριζαν και τη φώτιζαν, κινηματογραφιστές, μουσικούς, ποιητές, τον underground τύπο. Και η σχέση αυτή έγινε αμφίδρομη στο μέλλον, ήρθαν τα 70s και η Γαλλία έκανε πράξη αυτό που έγραψε στο τέλος της δεκαετίας ο Gilles Deleuze στα Χίλια Επίπεδα «οι νομάδες ανακάλυψαν μια πολεμική μηχανή που αντιπαρατέθηκε στον κρατικό μηχανισμό». Εκείνη η μηχανή περιελάμβανε ελεύθερα πανεπιστήμια, κοινόβια, free radios, αντάρτικο πόλης (Action Directe), το κινηματογραφικό …αντάρτικο του Godard (Djiga Vertov), festival, ετικέτες που …ηχοποιούσαν τη μουσική της εξέγερσης (BYG records), άπειρες εκδόσεις που αντιστέκονταν στην κυρίαρχη αντίληψη (από φιλοσοφία μέχρι noir) και πλήθος από μουσικές.
Jazz, Progressive Rock, Folk, πειραματισμοί, ηλεκτρονικοί ήχοι. Μουσικές που βάδισαν στα βήματα που χάραξαν οι κυρίες Colette Magny, Domique Grange, Catherine Ribeiro, group σαν τους Red Noise και Mahogany Brain, του Leo Ferre, του Boris Vian. Σ’ αυτό το μήκος κύματος κινήθηκε και ο νεαρός Richard Pinhas, ο οποίος παρακολουθώντας -παράλληλα με τις ”κανονικές” σπουδές του στη σχολή της φιλοσοφικής στη Σορβόννη- το ελεύθερο πανεπιστήμιο της Vincennes, θα γνωρίσει τον Gilles Deleuze -που “δίδασκε” εκεί- θα αλληλεπιδράσουν και θα ξεκινήσουν μια σχέση πολυεπίπεδη. Είναι η εποχή που ο Deleuze παρέα με τον Felix Guattari γράφουν το Αντί-Οιδίπους, Καπιταλισμός και Σχιζοφρένια. Ο Pinhas τότε ήταν 20 ετών και διατηρούσε ένα γκρουπάκι ονόματι Blues Convention το οποίο εκινείτο σε Blues-Rock μονοπάτια. Η επόμενη κίνηση του απείχε μίλια μακριά και εμπνεόμενη από τη σχιζοανάλυση του …γκουρού του, πήρε το όνομα Schizo. Η επαφή του με τα synthesizer, τους ήχους του Robert Fripp και τα όσα συζητάει με τον Deleuze γεννάνε τους Heldon, μετά από 2 single με τους Schizo που λειτουργούν σαν το σκαλοπάτι στη νέα εποχή. Ο Ταξιδιώτης (La Voyageur) είχε τον ίδιο τον Deleuze να απαγγέλλει Nietzsche. Το ταξίδι συνεχίζεται…
Ο Pinhas ήταν και είναι ένας διαβασμένος μουσικός και με τη μεταφορική, αλλά και την κυριολεκτική έννοια. Όχι μόνο λόγω Vincennes και Deleuze, αλλά σ’ ένα μεγάλο φάσμα της φιλοσοφίας, της πολιτικής, της επιστημονικής φαντασίας. Το επόμενο και πιο ”βαρύ” του βήμα ήταν οι Heldon, που πήραν τ’ όνομα τους από το βιβλίο του Norman Spinrad Το Σιδερένιο Όνειρο που μόλις είχε κυκλοφορήσει στη Γαλλία (το 1973). Η Heldon ήταν το όνομα μιας -φανταστικής- πόλης στο βιβλίο. Μέσω του Spinrad θα εισέλθει στον κόσμο του Philip K. Dick και από εκεί θα “χαθεί” στο χαοτικό sci-fi σύμπαν. Η διδακτορική διατριβή του μάλιστα είχε τον τίτλο: Η σχέση μεταξύ σχιζοανάλυσης και Ε.Φ. Αργότερα ήρθε το Dune του Frank Herbert που τον ενέπνευσε για το προσωπικό του LP Chronolyse (1978). Έπειτα “έμπλεξε” με το μυστικισμό, ανατολίτικες φιλοσοφίες και πνευματικούς δρόμους, ώσπου τον βρήκε το …κυβερνοπάνκ του Maurice Dantec (διαβάστε τη …χαοτική του Κόκκινη Σειρήνα, εκδ. Κέδρος). Έγραψε και ο ίδιος για το Nietzsche και κυρίως τον φίλο και αγαπημένο του στοχαστή Deleuze. Κυρίως όμως έκανε πράξη τις ιδέες και τα γραπτά του Gilles, όντας πολύπλοκος, αντισυμβατικός, εχθρός της εξουσίας, φιλοσοφημένος, υπόγειος.
Όταν αυτοκτόνησε ο Deleuze στα τέλη του 1995, ο Pinhas είχε επιστρέψει από 10χρονη μουσική σιωπή. Και ο ίδιος αλλά και άλλοι μουσικοί τίμησαν τον Γάλλο φιλόσοφο μη …σπέρνοντας αλλά απλώνοντας παραφυάδες, προσθέτοντας στο δαιδαλώδες υπόγειο σύμπαν τη δική τους …αλέτεια -όπως τιτλοφορούταν το δεύτερο album των Heldon- ή φιλοσοφική αλήθεια στα αρχαία ελληνικά. Ο Pinhas συνεχίζει ως σήμερα να ηχογραφεί ακατάπαυστα, τελευταίο του πόνημα τα δάκρυα του Nietzsche με τους Palo Alto. Μέσα στο 2020 ηχογράφησε σε 6 τουλάχιστον δίσκους, οι 2 δικοί του.
Ευτυχώς οι νομάδες δε σταματούν να χτίζουν γραμμές διαφυγής, υπόγεια δίκτυα που πριονίζουν το κυρίαρχο σύστημα.
Σπύρος Καλετσάνος (Noir)
More Posts for Show: Noir