Το 2016 υπήρξε θεαματικό ως προς τις εξόδους σημαντικών καλλιτεχνών. Μια χρονική συγκυρία που εύκολα μπορεί να εξηγηθεί γραμμικά, αν λάβει κανείς υπόψιν του όλους τους λόγους που συνηγορούν στη φυσική φθορά των οργανισμών που ενδημούν στα πέριξ του (γνωστού) σύμπαντος. Άλλωστε ο χρόνος μετριέται σε βιολογικό χρόνο ακόμη κι αν δεν είναι ευρέως γνωστό ή τόσο ρομαντικό.
Πέραν όμως της αντικειμενικότητας της χρονικής συγκυρίας και της γραμμικότητας που την εξηγεί, υπάρχει και μια ακόμη διάσταση στο χρόνο που περνά. Και δεν είναι άλλη από τη βιωματική μας σχέση με αυτόν· όπως και με το χώρο, καθώς και με τα υποκείμενα που διαμεσολαβούν διανθίζοντας τη σχέση ετέρων υποκειμένων με το χώρο και το χρόνο.
Μέσω της μουσικής οι φορείς της, μουσικοί και ακροατές, μπαίνουν σε μια βαθιά βιωματική σχέση και συσχέτιση που δεν μπορεί παρά να είναι προσωπική. Έτσι η απώλεια ενός σημαντικού καλλιτέχνη εκτός από παγκόσμια γίνεται και προσωπική. Και είναι η συσσώρευση πολλαπλών προσωπικών ιστοριών, που συνυφαίνονται κυρίως με τα σημαινόμενα των τραγουδιών, των προβολών και των φαντασιώσεων, που όχι μόνο καθιστά τους τραγουδοποιούς «δικούς μας ανθρώπους», αλλά και τους ίδιους παγκόσμιους.
Και κάπως έτσι ήρθα στις οθόνες σας με δακτυλισμούς προκειμένου να καταθέσω μια τέτοια ιστορία για τον Leonard Cohen. Η ιστορία μου δε θα σας κουράσει μιας και συνοψίζεται σε μια λέξη, κι αυτή δεν είναι άλλη από “ευγνωμοσύνη”. Για τα γενναία συναισθήματα του. Για τις ακριβείς, ως ποιητικές, λέξεις του. Για την ευγένεια, την ενσυναίσθηση και την αμέριστη συντροφικότητα του στα τόσα χρόνια ακροάσεων. Και για την ανθρωπιά του. Διότι, όπως ευστόχως σημείωσε για τον Cohen ο Στυλιανός Τζιρίτας (μουσικός, δημοσιογράφος, και ραδιοφωνικός παραγωγός) σε σελίδα που διατηρεί στα κοινωνικά μέσα, «το να ζεις και να πεθαίνεις σαν άνθρωπος είναι, εκ της συμβάσεως, γεγονός δύσκολο».
Σε πνεύμα ευγνωμοσύνης, λοιπόν, το παρόν κείμενο θα μοιραστεί μαζί σας σκόρπιες ποιητικές αντανακλάσεις του ποιητή Cohen σε ροή (και δημιουργική ελληνική απόδοση). Αντανακλάσεις που μας καθορίζουν, απασφαλίζουν, θρυμματίζουν και επαναπροσδιορίζουν, ξανά και ξανά. Γιατί τα λόγια του ποιητή είναι που έχουν σημασία. Προσωπική και παγκόσμια.
#
Χρόνο με το χρόνο διαπίστωσα πως είμαι καλός στην αγάπη, καλός και στο μίσος. Στο αναμεταξύ ήταν που δε μ’έβρισκα. Και η θλίψη υπήρξε αρωγός στην ακρίβεια αλλά και στις μύχιες προσδοκίες. Με όνειρα πέφτω στην αγκαλιά σου. Έστω κι αν η πραγματικότητα είναι μια παράμετρος που δε με παίρνει να αγνοώ. Έστω κι αν θλίψη μας κάνει πιο ακριβείς. Η παράκληση μου είναι αυτή: άδειασε με από σκέψεις, αντιστάσεις, φόβους. Μόνο τότε θα είμαι σε θέση να δεχθώ. Όταν θα έρχεσαι από κάπου έξω από εμένα. Μόνο τότε δε θα είμαι μόνος. Και μη, λανθασμένα, νομίσεις πως δεν μπορώ να αντέξω τη μοναξιά. Όλα είναι μοναξιά. Είναι που δε θέλω.
https://www.youtube.com/watch?v=F3GFC_DgtuY
#
I guess that I miss you
I guess I forgive you
I’m glad you stood in my way
(Αυτό ως έχει. Έτσι όπως αντηχεί η φωνή του στα σωθικά μας.)
Leonard. So long my eternal, dismantiling love…
*Από την Αλεξάνδρα Θανέλλου, παραγωγό της εκπομπής Η Καλή Και Η Ανάποδη κάθε Πέμπτη στις 22:00
More Posts for Show: Η Καλή και η Ανάποδη