21 Οκτωβρίου του 2003. Ο Elliott Smith αφήνει την τελευταία του πνοή έπειτα από δύο μαχαιριές στο στήθος. Ο κόσμος χάνει ένα σπάνιο ταλέντο, έναν ξεχωριστό καλλιτέχνη ο οποίος παρά τη σύντομη πορεία του, σημάδεψε με μοναδικό τρόπο τη σύγχρονη μουσική.
Γεννιέται ως Steven Paul Smith στις 6 Αυγούστου του 1969 στην Omaha της Nebraska. Λίγους μήνες μετά τη γέννηση του, οι γονείς του παίρνουν διαζύγιο και η μητέρα του μετακομίζει στο Duncanville του Texas, όπου και ο Smith έμεινε μέχρι τα δεκατέσσερά του. Η παιδική του ηλικία είναι εξαιρετικά δύσκολη, εξαιτίας της προβληματικής σχέσης του με τον πατριό του. Ο ίδιος μάλιστα αναφέρει αργότερα σε φίλους του πως ως παιδί είχε υποστεί κακοποίηση από τον πατριό του, χωρίς όμως να αποδεικνύεται ποτέ αυτό.
Στα δεκατέσσερά του μετακομίζει στο Portland του Oregon για να μείνει με τον πατέρα του. Περίπου την ίδια εποχή αρχίζει να καταναλώνει αλκοόλ και να κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών, ενώ αρχίζει να πειραματίζεται με ένα 4-track recorder, με το οποίο και κάνει τις πρώτες του ηχογραφήσεις. Επιπλέον, ως έφηβος συμμετέχει στα συγκροτήματα Stranger Than Fiction και A Murder of Crows. Μετά τη αποφοίτησή του από το λύκειο αρχίζει να αποκαλεί τον εαυτό του Elliott, καθώς πίστευε πως το πραγματικό του όνομα δεν του ταίριαζε.
Το 1987 αρχίζει να φοιτά στο Hampshire College της Μασαχουσέτης. Κατά τη φοίτησή τoυ εκεί συναντά τον Neil Gust, με τον οποίο αρχίζουν να παίζουν μαζί μουσική. Μετά την αποφοίτησή τους επιστρέφουν στο Portland, όπου γνωρίζουν τον μπασίστα Brandt Peterson και τον ντράμερ Tony Lash και οι τέσσερεις τους δημιουργούν τους Heatmiser.
O πρώτος τους δίσκος κυκλοφορεί το 1993 με τίτλο Dead Air. Ακολουθείται από το Cop and Speeder το 1994, ενώ την ίδια χρονιά κυκλοφορούν και ένα Extended Play με τίτλο Yellow No. 5. Παράλληλα, ο Smith βγάζει τον πρώτο του σόλο δίσκο με τίτλο Roman Candle, ενώ ο δεύτερος δίσκος του, Elliott Smith, κυκλοφορεί το 1995. Η απρόσμενη επιτυχία των δύο σόλο δίσκων του Smith επισκιάζει τις δισκογραφικές δουλειές των Heatmiser. Αυτό δημιουργεί εντάσεις εντός του συγκροτήματος, οι οποίες έχουν ως αποτέλεσμα τη διάλυσή τους λίγο πριν την κυκλοφορία του τρίτου δίσκου τους, Mic City Sons, τo 1996.
Ένα χρόνο αργότερα κυκλοφορεί ο τρίτος δίσκος του με τίτλο Either/Or ο οποίος αποσπά ιδιαίτερα ευνοικές κριτικές. Με το Either/Or o Smith αφήνει πίσω του τον “άδειο” ακουστικό ήχο των προηγούμενων δισκογραφικών δουλειών του και αρχίζει να “ντύνει” τα κομμάτια του με πλήρη ενορχήστρωση. Εξαιτίας αυτού του δίσκου, o Smith αρχίζει να γίνεται γνωστός στο ευρύτερο κοινό.
Εντυπωσιασμένος από το Either/Or, ο σκηνοθέτης Gus Van Sant χρησιμοποιεί κομμάτια από τον δίσκο για το soundtrack της ταινίας του Good Will Hunting, καθώς και ένα νέο τραγούδι του Smith με τίτλο Miss Misery. Για το Miss Misery, ο Smith προτείνεται για το Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού.
Ενώ αρχίζει να αποκτά σημαντική αναγνώριση ως καλλιτέχνης, ξεκινά η πιο σκοτεινή περίοδος της ζωής του. Το 1997 ο Smith βυθίζεται σε βαθιά καταθλιψη και αρχίζει να εκφράζει ανοικτά σε φίλους του το γεγονός ότι σκέφτεται να δώσει τέλος στη ζωή του. Παράλληλα με την βαριά κατανάλωση αλκοόλ, η οποία συνεχιζόταν επί χρόνια, αρχίζει τη χρήση αντικαταθλιπτικών. Το πρόβλημά του με το αλκοόλ μάλιστα έχει ως αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά, όταν ένα βράδυ στην Βόρεια Καρολίνα, όπου βρισκόταν για να παρακολουθήσει μία συναυλία, όντας μεθυσμένος πέφτει από έναν γκρεμό.
Το 1998 υπογράφει το πρώτο του συμβόλαιο με μεγάλη δισκογραφική εταιρεία, την DreamWorks, και την ίδια χρονιά κυκλοφορεί ο τέταρτος δίσκος του με τίτλο XO, ο οποίος αποτελεί τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του Smith μέχρι τότε. Δύο χρόνια αργότερα κυκλοφορεί, επίσης μέσω της DreamWorks, το Figure 8, ο πέμπτος και τελευταίος δίσκος που θα ολοκληρώσει στη ζωή του.
Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων για το Figure 8 τα προβλήματα στην προσωπική του ζωή γίνονται χειρότερα. Πέρα από το αλκοόλ και τα αντικαταθλιπτικά, ο Smith εθίζεται και στην ηρωίνη. Επιπλέον, η κατάθλιψή του χειροτερεύει ενώ αρχίζει να δείχνει και σημάδια παράνοιας, πιστεύοντας πως η DreamWorks έχει προσλάβει ανθρώπους να παρακολουθούν τις κινήσεις του. Φτάνει μάλιστα σε σημείο να απειλεί πως θα αφαιρέσει τη ζωή του αν δεν αποδεσμευτεί από το συμβόλαιό του. Όλα τα παραπάνω έχουν βαρύ αντίκτυπο σην καριέρα του.
Ο Smith έρχεται σε ρήξη με πολλούς από τους συναδέλφους και φίλους του που τον βοήθησαν στις ηχογραφήσεις των προηγούμενων δίσκων του. Ένας τσακωμός με τον μουσικό και φίλο του Jon Brion έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή από τον Smith σημαντικού υλικού που είχαν ηχογραφήσει για έναν νέο δίσκο. Επίσης, στις ελάχιστες live εμφανίσεις του την περίοδο 2001-2002, ο Smith είναι πάντα σε πολύ άσχημη κατάσταση, ανήμπορος να θυμηθεί μέχρι και τους στίχους των τραγουδιών του.
Το 2002 παίρνει την απόφαση να απεξαρτηθεί από την ηρωίνη. Μετά από έναν δύσκολο χρόνο, επιστρέφει τον χειμώνα του 2003 με δύο sold-out ακουστικές συναυλίες στο Henry Fonda Theater στο Hollywood. Αργότερα μέσα στη χρονιά απεξαρτάται και από το αλκοόλ, ενώ σταματάει και τη χρήση αντικαταθλιπτικών. Έχοντας βρει πάλι τον δρόμο του, ο Smith αρχίζει να πειραματίζεται με καινούρια είδη μουσικής και νέους τρόπους ηχογράφησης, ενώ ετοιμάζει και έναν νέο δίσκο.
Κανένα από τα σχέδιά του όμως δεν πραγματοποιείται. Στις 23 Οκτωβρίου του 2003, ο Elliott Smith αφήνει την τελευταία του πνοή σε ένα νοσοκομείου του Los Angeles έπειτα από δύο μαχαιριές στο στήθος, τις οποίες υπέστη στο σπίτι του. Όταν μαθαίνονται τα νέα του θανάτου του, όλοι θεωρούν ότι πρόκειται για αυτοκτονία. Η επίσημη ιατροδικαστικη έκθεση όμως αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο δολοφονίας.
Συναυλίες διοργανώνονται σε πολλές πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών και της Μεγάλης Βρετανίας προς τιμήν του Smith, ενώ δημιουργείται από τους θαυμαστές του ένα μνημείο στη Sunset Boulevard του Los Angeles, στο σημείο όπου τραβήχτηκε η φωτογραφία για το εξώφυλλο του Figure 8. Τον Οκτώβριο του 2004, ένα χρόνο μετά τον θάνατό του, κυκλοφορεί το From a Basement on the Hill, το οποίο αποτελείται από δεκαπέντε κομμάτια τα οποία είχε ηχογραφήσει ο Smith τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Αυτός είναι και ο τελευταίος δίσκος του Elliott Smith.
* Από τον Αργύρη Λουλέ, παραγωγό της εκπομπής Between the Notes