Νέος χρόνος όμως οι συνήθειες των παραγωγών του Music Society δεν αλλάζουν. Έτσι, όπως κάθε μήνα, συγκέντρωσαν τα τραγούδια που ξεχώρισαν για τον Ιανουάριο του 2022 και σας τα παρουσιάζουν.
- Sotrek (HUMBA!onair)
Blakaut – Η Μπαλάντα της Ξοδεμένης Μας Ζωής / “Ξοδεμένα χρόνια”, 2021
“Δεν γνωρίζω τίποτα… είναι όλα τόσο μπερδεμένα μέσα μου… τα έχω χαμένα…”
Μια post punk dark synthwave μπαλάντα από τον Blakaut από την τελευταία του δουλειά με τίτλο “Ξοδεμένα χρόνια”.
- Ματούλα Πίκουλα (Hanging in the wire)
Fontaines D.C. – A Lucid Dreamer / “A Hero’s Death”, 2021
Οι Fontaines D.C. επανεκτέλεσαν το “A Lucid Dream” απ’ τον δίσκο “A Hero’s Death” και το ονόμασαν “A Lucid Dreamer”. Το συνόδευσαν με υπέροχες μελωδίες πιάνου και έκαναν τον ρυθμό του πιο αργό. Το κομμάτι μετουσιώθηκε σε μια πανέμορφη μπαλάντα, έγινε αγνώριστο, απογυμνώθηκε και τώρα νιώθω έτοιμη για το επερχόμενο album την άνοιξη.
- Νίκος Ταλεμόπουλος (Άγρυπνοι στην Αθήνα)
Molly Nilsson – You’re Never Coming Home / “Extreme”, 2022
Ένας από τους πρώτους δίσκους του 2022 που ανυπομονώ να ακούσω είναι το Extreme της απίστευτης Σουηδής Molly Nilsson. Μέχρι τότε θα συνεχίσω να λιώνω στα repeat τον δίσκο της “These Things Take Time”. Η επιλογή μου είναι το We’re Never Coming Home ένα τραγούδι για πάρτυ στα οποία βαριέσαι αλλά φεύγεις τελευταίος, για τον κόσμο που είναι άρρωστος εδώ και αιώνες, για τους προβληματισμούς μιας νέας σε ένα κόσμο που έχει παλιώσει.
- ToSofoPaidi (blanketed by static)
Big Thief – Simulation Swarm / “Dragon New Warm Mountain I Believe In You”, 2022
Οι Big Thief επιστρέφουν δισκογραφικά με το 5ο άλμπουμ τους που αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο και το 2022 φαίνεται να μπαίνει (μουσικά μιλώντας) πολύ όμορφα.
- βα.αλ. (Ανθρακωρηχείο)
D’orjay The Singing Shaman – New Kind of Outlaw / “New Kind of Outlaw”, 2020
Όταν η D’ Orjay δίνει με ακρίβεια στίγμα και συντεταγμένες. Από που ήρθαμε, ποιοι είμαστε και που πάμε.
- Σπύρος Καλετσάνος (Noir)
Perry Blake – Broken Statue / “Perry Blake”, 1998
Η βαθιά μελαγχολία του χειμώνα σε συνάρτηση με τη μακρά μελαγχολία του δυστοπικού σήμερα, σκάνε σαν κύμα πάνω στους εσωτερικούς μου βράχους. Κυματοθραύστης η μουσική -ή μήπως αέρας στα πανιά μας- ακόμα και αν η μελαγχολία παρατείνεται, μοιάζει κάπως με αυτή του έρωτα μ’ ένα σφηνωμένο πνεύμα δημιουργίας και ανάτασης. Αυτό εδώ το τραγούδι το λιώνω -σημειολογικά- στο παίξιμο καθημερινά, ενώ είναι σε έξαρση η μεσημεριανή κίνηση, μα κυρίως τις νύχτες κοιτώντας τον ουρανό (ευτυχώς τώρα που μετακόμισα μπορώ και βλέπω αυτό το υπέροχο θέαμα, σύννεφα, αστέρια, φεγγάρι και τα χρώματα να μεταλλάσσονται). Όπως και όλο το πρώτο προσωπικό και ομότιτλο cd του Ιρλανδού Perry Blake από το 1998, μα ειδικά το Broken Statue είναι αριστούργημα.
And if she falls in the path of
The midday traffic
I will sleep by the bed of a broken statue
- Κύριος Ντάντης (Underground Railroad)
Miles Davis – It Never Entered My Mind / “It Never Entered My Mind”, 1959
Ο Miles σε μια από τις πολλές μελαγχολικές του στιγμές. Για τους ανθρώπους μας που “φεύγουν” απρόσμενα. Τότε και τώρα…
- το Καπυμπάρα (Agit Pop)
The Chad Mitchell Trio – The John Birch Society / “At the Bitter End”, 1962
Το Chad Mitchell Trio ήταν μια φολκ μπάντα της δεκαετίας του 1960 που τραγουδούσε παραδοσιακά τραγούδια των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και αρκετές δικές του συνθέσεις, που συχνά έντυναν σατιρικούς στίχους που αφορούσαν τις προοδευτικές υποθέσεις της εποχής, όπως το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα, η αντίθεση στον Πόλεμο του Βιετνάμ ή ο Ψυχρός Πόλεμος και ο Μακαρθισμός.
Το άλμπουμ At The Bitter End, αποτελεί ζωντανή ηχογράφηση της εμφάνισής τους στο “Bitter End” του Greenwich Village, το παλαιότερο rock club της Νέας Υόρκης, στις 19 Μαρτίου του 1962 και ακούμε το The John Birch Society, μιά σάτιρα για την ομώνυμη ακροδεξιά οργάνωση, που ιδρύθηκε το 1958 και έγινε γνωστή για τον ρατσισμό της, τον ακραίο της αντικομμουνισμό και το πάθος με το οποίο διέδιδε θεωρίες συνωμοσίας, βλέποντας τους “Κόκκινους” να έχουν διεισδύσει παντού!
“We’ll, teach you how to spot ’em in the cities or the sticks
For even Jasper Junction is just full of Bolsheviks
The CIA’s subversive and so’s the FCC
There’s no one left but thee and we, and we’re not sure of thee”
- Ανδρέας Ζαβιτσάνος (Underground Railroad)
Rory Gallagher – Going to My Hometown / “Irish Tour ’74”, 1974
Πενήντα χρόνια πριν: 30 Γενάρη του 1972, η Ματωμένη Κυριακή. Δύο χρόνια μετά ο Ρόρυς περιοδεύει στη Βόρεια Ιρλανδία και ροκάρει για τη ζωή που (όπως και σήμερα) τσιτσιρίζει στο βάθος της ιστορίας σαν λίγο λάδι στο τηγάνι.
- Μάκης Διόγος (Μπάλα που κυλάει χόρτο δεν μαζεύει)
Tom Robinson Band – The Winter of ’79 / “Power In the Darkness”, 1978
Ο χειμώνας του 1979 έφερνε κάποια ελπίδα, ο χειμώνας του 2022;
- Κωστής Πιερίδης (το Κύμα)
Sex Pistols – God Save the Queen / “Never Mind the Bollocks Here Comes The Sex Pistols”, 1977
Ήταν Γενάρης του ’78 όταν μετά από ένα τελευταίο tour οι Sex Pistols ανακοινώνουν τη διάλυση της μπάντας. Η πλάκα είναι ότι η βασίλισσα στέκεται ακόμα εκεί, αγέρωχη, μαζί με αυλικούς, συντηρητικούς, φιλελεύθερους τάχα μου εργατικούς και όλο το ανυπόφορο συνάφι της εξουσίας. Ας ξεκινήσει το 2022 με μια αποδόμηση.
- Duke Zappa (Famous Last Words)
Amyl and The Sniffers – Freaks to the Front / “Comfort To Me”, 2021
H Amy Tailor έχει να πει κάνα δυο λογάκια σε όσους αναρωτιούνται τι έγινε το παλιό καλό πανκ.