Επιστροφή στην πόλη και τα ραδιοφωνικά θρανία με τους παραγωγούς του Music Society να επιλέγουν για το μουσικό μωσαϊκό του Σεπτεμβρίου τα τραγούδια που σημάδεψαν το καλοκαίρι τους.
- Κύριος Ντάντης (Underground Railroad)
Jorge Ben – Bebete Vãobora / “Jorge Ben”, 1969
Κάθε καλοκαίρι ο Κύριος Ντάντης μετακομίζει σε πιο τροπικά μέρη, περιπλανώμενος ασκόπως στην Αφρική, στη Λατινική Αμερική και στα νησιά της Καραϊβικής. Φέτος του έκανε εξαιρετική παρέα σε αυτές τις βόλτες ο Jorge Ben με έναν δίσκο ο οποίος, λίγο πριν μας αποχαιρετήσει η δεκαετία του ’60, άλλαξε τη βραζιλιάνικη μουσική για πάντα!
- το Καπυμπάρα (Agit Pop)
Ljupka Dimitrovska – Šta je tu je / “Ljupka”, 1975
Το Šta je tu je είναι ένα ελαφρώς μελαγχολικό γιουγκοσλαβικό funk/pop από το 1975, που ξαναγνώρισε την επιτυχία τη δεκαετία του 2000 σε πολλές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Με την Ljupka Dimitrovska στα φωνητικά και τον σύζυγό της Nikica Kalogjera στην ενορχήστρωση και την παραγωγή.
- Νίκος Ταλεμόπουλος (Άγρυπνοι στην Αθήνα)
Drug Church – Someday I Suppose / “Dead Formats (Volume 1)”, 2022
Το τραγούδι που άκουσα περισσότερο φέτος το καλοκαίρι ήταν μια διασκευή των Drug Church στο χιτάκι των The Mighty Mighty Bosstones.”Someday I Suppose”. Ένα κομμάτι που από τις πρώτες νότες με τα πνευστά μου έφτιαχνε τη διάθεση και δε σταμάτησα να ακούω σε παραλίες, στο σπίτι, στη δουλειά, στο αμάξι, παντού! Το τραγούδι βγήκε για τη συλλογή της Pure Noise Records “Dead Formats, Vol1” όπου νέες μπάντες διασκευάζουν παλαιότερα κομμάτια της δισκογραφική, μπορείτε να τα ακούσετε όλα εδώ.
- Sotrek (HUMBA!onair)
Viagra Boys – Punk Rock Loser / “Cave World”, 2022
Οι Σουηδοί Viagra Boys μας χάρισαν τον Ιούλιο ένα από τα ωραιότερα live του καλοκαιριού. Πριν λίγες εβδομάδες κυκλοφόρησαν και το τρίτο τους άλμπουμ με τίτλο Cave World, από το οποίο διαλέγουμε να ακούμε ξανά και ξανά το κομμάτι Punk Rock Looser. Καλή σεζόν να έχουμε, καλό φθινόπωρο και καλά κρασιά…
- Ματούλα Πίκουλα (Hanging in the wire)
The Crüxshadows – Deception / “Music From The Succubus Club”, 2000
Το φετινό καλοκαίρι -μεταξύ άλλων- περιελάμβανε και αρκετό χορό. Ως εκ τούτου η επιλογή μας για το μωσαϊκό του Σεπτέμβρη ξεσηκώνει, με τα ηλεκτρισμένα βιολιά και το ρυθμικό dark wave ύφος των Crüxshadows. Ένας συνδυασμός μελωδικής αίσθησης και θορυβώδους σκοτεινού κύματος. Το “Deception” έχει μια σπίθα κι έναν δυναμισμό που σε κάνει σχεδόν αντανακλαστικά να κουνιεσαι στο ρυθμό του. Καλή ραδιοφωνική σεζόν.
- Μάκης Διόγος (Μπάλα που κυλάει χόρτο δεν μαζεύει)
The Steams – The Union / “Mild Conquest”, 2022
Ελπίζοντας ότι ο Σεπτέμβριος θα ειναι καλύτερος από τον Αύγουστο.
- Γιάννης Νέγρης (Music Is Our Weapon)
Rationalistas – Πίσω τα Πάντα / “Πίσω τα Πάντα”, 2022
Αντί σχολίου, οι στίχοι. “Σκάβουμε λάκκο να θάψουμε μέσα τα μάτσο επικίνδυνα πρότυπα. Καμία Ελένη μην πέσει νεκρή απ’ την τοξική αρρενωπότητα. Κανένας Θανάσης στο χώμα γιατί δεν του φτάναν για το εισιτήριo. Κανείς Κορκονέας αθώος ποτέ, γάμησε το δικαστήριο”. Καλή σεζόν με δύναμη, κουράγιο και αγώνα.
- ToSofoPaidi (blanketed by static)
Simple Minds – Someone Somewhere In Summertime / “New Gold Dream (81-82-83-84)”, 1982
«Είναι το καλοκαίρι· τώρα που, ύστερ’ απ’ τους ανοιξιάτικους οργασμούς, μεστώνουν οι ορμές. Τα δόντια, καθώς δαγκώνουν τους καρπούς, λες και βουτάν σε χυμούς ανθρώπινου κορμιού. Οι επίμονοι ιδρώτες σκορπάν οσμές γονιμικά ερεθιστικές. Τα λεύτερα κορμιά προσφέρονται στο χάδι του ανέμου, του ήλιου, του ματιού. Προκαλούν το άγγισμα του χεριού που θα τα ταράξη· γυρεύουν την πανίσχυρη συνουσία, που θα τα λυτρώση από το γενετήσιο εφιάλτη» (Μ. Καραγάτσης – «Η Μεγάλη Χίμαιρα»).
Είναι το καλοκαίρι που επιτρέπει στα τραγούδια να σημαδεύουν στιγμές ή ακόμα και ολόκληρες εποχές. Το φετινό, σταθερά σε μια παραλία της άγονης γραμμής, είχε καλές και κακές στιγμές, δυσκολίες και απολαύσεις, μα -πάνω απ’ όλα- μουσικές ταυτίσεις και ένα πλούσιο soundtrack. Οι Simple Minds κέρδισαν επάξια τον τίτλο του πιο χαρακτηριστικού τραγουδιού του καλοκαιριού, έδωσαν πρόσωπο στην εποχή που ολοκληρώθηκε και αδιόρατες υποσχέσεις για τις επόμενες.
- Duke Zappa (Famous Last Words)
Mina – Il Cielo In Una Stanza / “In Cielo In Una Stanza“, 1960
Καλοκαίρι σημαίνει Salvo Montalbano. Σημαίνει βόλτες στη Βιγκάτα, φαρμακερές ατάκες, λουκούλεια γευματα στου Έντζο ή στο σπίτι (μαγειρεμένα από την απίστευτη Adelina), γραφειοκρατία επικών διαστάσεων, και άκρως σουρρεαλιστικά όνειρα με πουλιά μεσα σε πίνακες ζωγραφικής που τραγουδούν Ιταλική ποπ της δεκαετίας του ’70. Οπότε, άραγμα δίπλα στην θάλασσα με Polipetti Sfungiti στο πιάτο, γκράπα στο ποτήρι, και Mina στα ηχεία.
- Ο Τρωγλοδύτης του Ήχου (Τρωγλοδύτης του Ήχου)
Φλέρυ Νταντωνάκη – Όμορφη που ‘ναι η Κρήτη / “Η Φλέρυ Νταντωνάκη Στα “Λειτουργικά” Του Μάνου Χατζιδάκι”, 1991
Χωρίς πολλά λόγια, η επιλογή γι’ αυτό το καλοκαίρι είναι το τραγούδι “Όμορφη που ‘ναι η Κρήτη” με την φωνή της Φλέρυς, από τα Λειτουργικά του Χατζιδάκι.
- Σπύρος Καλετσάνος (Noir)
Vangelis – Wait For Me / “Blade Runner”, 1994
Πέμπτη βράδυ, εβδομάδα διακοπών 4η και τελευταία, αύριο ξεστήνουμε και Σάββατο πρωί την κάνουμε απ΄το νησί. Καιρός βροχερός, αλλά ο ουρανός έχει καθαρίσει, ώσπου ξαφνικά από μακριά έρχονται αστραπές και βροντές. Λίγο αργότερα ακριβώς στις 00.00 είναι από πάνω μας, σκοτεινιά, βροχή, η σκηνή έχει βάλει λίγο νερό και από ψηλά σκάνε συνεχώς κεραυνοί. Τα παιδιά τρομάζουν οπότε δε μένει άλλη λύση μόλις κοπάζει λίγο τρέχουμε στο αμάξι. Σε λίγο κοιμούνται, το τζάμι θολό απ’ τις ανάσες μας, απόλυτο σκοτάδι απ’ έξω και γω σιγά-σιγά βάζω μουσική, ψάχνω να βρω κάτι απαλό, ατμοσφαιρικό, οπότε ήξερα που θα πέσει η μπίλια. Vangelis 2 soundtracks L’Apocalypse Des Animaux και Blade Runner παίζουν συνεχώς ώσπου σταματάει η μπόρα. Μετά ανοίγω λίγο το παράθυρο και μπαίνει το πρώτο κουνουπάκι, κλείνω τα μάτια σκεφτόμενος πόσο παλιά την είχα δει αυτή την ταινία του Ridley Scott -σε βιντεοκασέτα αν θυμάμαι- και πόσο μου άρεσε (ίσως γι’ αυτό δεν την ξανάδα ποτέ, για να μείνει άθικτη η μαγεία μάλλον). Στα αυτιά μου βουίζουν τα έντομα, οι ανάσες των παιδιών το synth του Vangelis και η φωνή της Rachel, αλλά να κοιμηθώ δεν κατάφερα. Βγαίνω για τσιγάρο, τώρα ο ουρανός έχει καθαρίσει και τα μόνα φώτα είναι αυτά των αστεριών, δίπλα έρχεται ένα φάντασμα που μου ψιθυρίζει:
What If I Go North
Would You Come After Me
Hunt Me?
- Ανδρέας Ζαβιτσάνος (Underground Railroad)
Scorpions – Wind Of Change / “Crazy World”, 1990
Το καλοκαίρι είναι πάντα καλοκαίρι: λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ΄αγόρι μου. Ωστόσο φέτος μια μέρα πριν τελειώσει ο Αύγουστος μπήκε και το τελευταίο λιθαράκι σε κείνη την ταφόπλακα που λέγεται “το τέλος της ιστορίας”. Σβήστηκε και ο τελευταίος λεκές εκείνης της ιστορίας. Ο ταβάριτς Μιχαήλ μας άφησε τη στιγμή ακριβώς που το ρούσικο αέριο έπαιρνε την εκδίκησή του. Δικαιωματικά λοιπόν (και απορώ γιατί δεν ακούγεται ακόμα και στο μετρό, στους ανελκυστήρες και στα σούπερ μάρκετ) το άσμα ύμνος αυτού του Τέλους.