Χθες διάβαζα ότι μια εισηγμένη εταιρεία στην Ελλάδα δημιούργησε μια νέα θυγατρική εταιρεία με το εξής αντικείμενο:
ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
Και πραγματικά απόρησα! Είναι δυνατόν; Κι από που θα βγάλει χρήματα;
Μετά κόιταξα το ποσό της επένδυσης (4.500 ευρώ) και το όνομα της εταιρείας (ROGUE RECORDS EΠΕ) και σκέφτηκα:
Α ok θα πρόκειται για αντιπροσώπευση ξένης εταιρείας, η οποία θα κάνει μόνο απλή μεταπώληση!
Έτσι μπορεί να εξηγηθεί, γιατί αλλιώς δεν το βλέπω!
Οι μόνες 2 καλές προσπάθειες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια είναι η Archangel και η Inner Ear, οι οποίες και μάζεψαν όλα τα καλά ποιοτικά ονόματα της ελληνικής δισκογραφίας.
Και από όσο ξέρω οικονομικά δεν φαίνεται να πηγαίνουν σπουδαία!
Και ο λόγος είναι φυσικά ένας: Ελάχιστοι αγοράζουν cd-βινύλια! Η πειρατεία έχει πάρει το συντριπτικό κομμάτι της πίττας απόκτησης μουσικής.
Έχουν ακουστεί πολλά για τη λύση του θέματος, αλλά καμία πρόταση δεν φάνηκε να είναι τόσο ρεαλιστική στην πράξη. Αναφέρω μερικές από αυτές
1) Να πηγαίνουν σε δίκες οι χρήστες που κατεβάζουν μουσικές έτσι ώστε να σταματήσουν. Ακολουθήθηκε στην Αμερική και στην Μ.Βρετανία αλλά ο όγκος των υποθέσεων είναι τεράστιος για να γίνει αποτελεσματικά.
2) Να συλλαμβάνονται αυτοί που ανεβάζουν στα sites πειρατικές μουσικές. Κι αυτό έγινε σε πολλές χώρες (ακόμη και στην Ελλάδα), αλλά εδώ υπάρχει το θέμα ότι σε κάποιες χώρες δεν υπάρχουν νόμοι για πνευματική ιδιοκτησία, οπότε οι “πειρατές” ανεβάζουν τα sites τους σε αυτές τις χώρες.
3) Να ελέγχεται το περιεχόμενο που γίνεται download από τον internet provider. Κάτι δύσκολο καθώς πέφτει πάνω σε παραβίαση προσωπικών δεδομένων και ειδικά στην Ελλάδα οι νόμοι περί του θέματος είναι αρκετά δυνατοί.
Ίσως μια πρόταση που έχει πέσει κάποια στιγμή στο τραπέζι να είναι η πιο εφαρμόσιμη και βιώσιμη οικονομικά για το χώρο:
Στην μηνιαία συνδρομή που δίνει κάποιος σε οποιοδήποτε internet provider να εμπεριέχεται ένα ποσό (π.χ. 5 ευρώ) για τις μουσικές που δύναται να κατεβάσει. Να συνεργαστούν όλες οι δισκογραφικές και να φτιάξουν ένα server (τύπου rapidshare) ο οποίος θα καταγράφει όλα τα downloads που θα γίνονται και θα κατανέμει το ποσό (που αθροίζεται από όλες τις συνδρομές) στους καλλιτέχνες αυτόματα (ερμηνευτές, συνθέτες, στιχουργούς, εταιρείες παραγωγής).
Αυτή η ιδέα θα είχε ένα νόημα αν η ποιότητα που κατέβαζε κανείς ήταν ικανοποιητική (π.χ. 192 kbps) και αν ήθελε να έχει καλύτερη ποιότητα (είτε γιατί έχει τρέλα είτε γιατί είναι επαγγελματίας π.χ. dj) θα έπρεπε να πάει να το αγοράσει.
Η “αγορά” για την καλύτερη ποιότητα δεν θα δικαιολογούσε την ύπαρξη όλων αυτών των sites που υπάρχουν τώρα για περατεία οπότε όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι.
Κάποιοι το πηγαίνουν πιο πέρα και λένε ότι τα 5 ευρώ (ή κάπου εκεί πάνω κάτω) το μήνα ανά σύνδεση φτάνει για την αγορά και όλων των ποιοτήτων.
Έχει ακουστεί ότι πριν μια δεκαετία οι internet providers παρακαλούσαν για μια τέτοια συμφωνία (με πολλαπλάσιο περιθώριο για τις δισκογραφικές) αλλά αυτές αρνήθηκαν καθώς τότε ακόμη είχαν τρελά κέρδη.
Τώρα που οι εποχές αλλάξανε, έχει επίσης ακουστεί ότι οι δισκογραφικές παρακαλάνε για την παραπάνω λύση και οι internet providers δεν θέλουν να ακούσουν (καθώς τώρα έχουν το πάνω χέρι).
Κάποια στιγμή θα βρεθεί η χρυσή τομή, καθώς αυτοί που σίγουρα χάνουν είναι οι καλλιτέχνες. Και κερδισμένοι είναι οι ακροατές (ειδικά οι λάτρες της μουσικής) οι οποίοι έχουν αποκτήσει δισκοθήκες που κανονικά θα κόστιζαν μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ με μοναδικό κόστος την αγορά σκληρού δίσκου.
Για να δούμε!!!
Alex