“Το Θέατρο του Σαββάτου” βουτά στο αρχείο της ελληνικής ραδιοφωνίας.
Μια εκπομπή για τους λάτρεις του θεάτρου αλλά και του ραδιοφώνου.
Οι μεταδόσεις συμπεριλαμβάνουν σπουδαία έργα της ελληνικής και παγκόσμιας δραματουργίας ερμηνευμένα από εξαίρετους ηθοποιούς.
Tο Σάββατο, 11/6 στις 11:00 π.μ. συντονιζόμαστε Live! και ακούμε το έργο:
Κώστας Μουρσελάς – Άνθρωποι και άλογα (1962)
Ο ίδιος ο συγγραφέας αποκαλύπτει: «Εγώ πίστεψα κατ’ αρχήν στον ρεαλισμό, γιατί κατάλαβα ότι πέρα από την πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα. Κι αυτή η πραγματικότητα είναι κυρίως ο εσωτερικός κόσμος μας».
Τα προηγούμενα Σάββατα μεταδόθηκαν τα εξής έργα:
Αλμπέρ Καμύ – Η παρεξήγηση (Albert Camus – Le Malentendu, 1944)
Ο Γάλλος συγγραφέας μάς λέει για το έργο του: «Η παρεξήγηση είναι χωρίς αμφιβολία ένα σκοτεινό έργο. Η δυστυχία δεν έχει παρά ένα μέσον μόνο να ξεπεράσει τον εαυτό της, κι αυτό είναι η μεταμόρφωση της στο τραγικό. Η παρεξήγηση επιχειρεί να αναπαράγει εκ νέου, σε έναν σύγχρονο μύθο, το αρχαίο θέμα του μοιραίου».
Άντονι Σάφερ – Σλουθ (Anthony Shaffer – Sleuth, 1970)
Ο Άντονι Σάφερ, από τους πιο επιτυχημένους θεατρικούς συγγραφείς και σεναριογράφους της Βρετανίας, κατέκτησε παγκόσμια φήμη με το θεατρικό έργο του «Σλουθ». Το
βιτριολικό χιούμορ, οι τολμηρές ανατροπές στην πλοκή, το σασπένς και η αγωνία αφθονούν.
Αντόν Τσέχοφ – Πλατόνοφ [ΜΕΡΟΣ B’] (Анто́н Че́хов – Платонов, 1923)
Το έργο αυτό, ενώ γράφτηκε όταν ο Ρώσος συγγραφέας ήταν ακόμα φοιτητής, πρωτοδημοσιεύτηκε σχεδόν είκοσι χρόνια μετά το θάνατό του. Έτσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι κατά κάποιον τρόπο είναι τόσο το πρώτο θεατρικό έργο του Τσέχοφ όσο και το τελευταίο του. Η πλοκή του αποτελεί ένα πρωτόλειο, ή ακόμα καλύτερα, μια άλλη εκδοχή του κύκνειου άσματος του συγγραφέα, του εμβληματικού «Βυσσινόκηπου», αλλά και μια μεγάλη μήτρα που μέσα της κυοφορήθηκε το σύνολο του θεατρικού του έργου.
Βασίλης Ανδρεόπουλος – Κρεατομηχανή (1984)
Η «κρεατομηχανή» του ηθοποιού και συγγραφέα Βασίλη Ανδρεόπουλου δεν είναι άλλο παρά το άγριο παιχνίδι της οποιασδήποτε εξουσίας με κάθε πολίτη, η μάχη να μην αλλοτριωθεί. Ο εξουσιαστής και ο εξουσιαζόμενος έχουν στήσει μια χοάνη που λειτουργεί σε απροσδιόριστο τόπο και χρόνο.
Βόλφγκανγκ Βάιροουχ – Γιαπωνέζοι ψαράδες (Wolfgang Weyrauch – Die japanischen Fischer, 1961)
Το έργο του Γερμανού συγγραφέα Βόλφγκανγκ Βάιροουχ διαδραματίζεται λίγο μετά την έκρηξη ατομικής βόμβας στην Ιαπωνία και οι σκηνές που περιγράφει είναι συγκλονιστικές.
Γκαίτε – Φάουστ (Goethe – Faust, 1808)
O Φάουστ ήταν ιστορικό πρόσωπο που είχε δώσει ήδη στους σύγχρονούς του τροφή για φήμες και θρύλους, προτού εισαχθεί τελικά στο χώρο της ποίησης. Ο Γκαίτε δημιουργεί από αυτόν έναν ζωντανό άνθρωπο με όλη την αντιφατικότητα της ύπαρξης. Ο Μεφιστοφελής γίνεται στο έργο του ένα αρνητικό, μηδενιστικό alter ego του Φάουστ, που εξελίσσεται και δρα μαζί με τον Φάουστ σε όλα τα γεγονότα, ώστε να ενσαρκώνει ένα διχασμένο αλλά και ανυπέρβλητο συστατικό στοιχείο της ίδιας του της ύπαρξης.
Έντουαρντ Άλμπι – Ιστορία ζωολογικού κήπου (Edward Albee – The Zoo Story, 1958)
Το πρώτο θεατρικό έργο του Αμερικανού θεατρικού συγγραφέα Έντουαρντ Άλμπι που γράφτηκε το 1958 και ολοκληρώθηκε σε μόλις τρεις εβδομάδες. Θέμα του έργου είναι η απομόνωση, η μοναξιά, η κοινωνική ανισότητα και η απανθρωπιά.
Ευγένιος Ιονέσκο – Η φαλακρή τραγουδίστρια (Eugène Ionesco – La Cantatrice Chauve, 1950)
Το πρωτοποριακό έργο του Ρουμάνου θεατρικού συγγραφέα που καθιέρωσε το «θέατρο του παραλόγου».
Ευγένιος Ο’Νιλ – Ερημιά (Eugene O’Neill – Ah, Wilderness!, 1933)
Ο πρώτος αμερικανός δραματουργός που υιοθέτησε στο έργο του τις τεχνικές ρεαλισμού που είχαν χρησιμοποιήσει πριν από αυτόν ευρωπαίοι συγγραφείς. Τα έργα του χαρακτηρίζονται από τραγωδία και απαισιοδοξία, ενώ η μοναδική κωμωδία που έγραψε ήταν το «Ω, ερημιά!»
Ζαν Ζιρωντού – Η τρελή του Σαγιό (Jean Giraudoux – La Folle de Chaillot, 1945)
Η Ωρελί, η τρελή του Σαγιό, μαθαίνει το σχέδιο μιας ομάδας κυνικών επιχειρηματιών, που σκοπεύουν να εκμεταλλευτούν το υπέδαφος του Παρισιού με στόχο να πλουτίσουν από το πετρέλαιο που φημολογείται ότι κρύβεται σε αυτό. Η Ωρελί κινητοποιεί όλους τους φίλους της, που -όπως κι εκείνη- αντιστέκονται στην εξουσία του χρήματος, και στήνει μια παγίδα στους εχθρούς της, μέσα στην οποία τους οδηγεί και τους καταστρέφει, καθώς αυτοί είναι τυφλωμένοι από την απληστία τους.
Ζαν Πολ Σαρτρ – Κεκλεισμένων των θυρών (Jean-Paul Sartre – Huis Clos, 1944)
Ένα μοναδικό έργο από τον Γάλλο υπαρξιστή φιλόσοφο, θεατρικό συγγραφέα, κριτικό, λογοτέχνη Ζαν Πολ Σαρτρ. Μια συναρπαστική συνάντηση τριών προσώπων στην Κόλαση! Όλο το θέατρο του Σαρτρ είναι μια επίκληση στην ελευθερία και την ιστορική ευθύνη και η γνωστή ρήση του «Η κόλαση είναι οι άλλοι» διαποτίζει ολόκληρο το έργο.
Ζόνα Γκέιλ – Οι γείτονες (Zona Gale – The Neighbors, 1914)
Αμερικανίδα συγγραφέας, η πρώτη γυναίκα που κέρδισε βραβείο δράματος Πούλιτζερ το 1921. Εδώ σε μια απολαυστική κωμωδία χαρακτήρων.
Ίνγκμαρ Μπέργκμαν – Ζωγραφιά πάνω σε ξύλο (Ingmar Bergman – Trämålning, 1954)
Το εν λόγω θεατρικό έργο του Σουηδού σκηνοθέτη και σεναριογράφου ενέπνευσε τον δημιουργό του για τη δημιουργία της εμβληματικής «Έβδομης Σφραγίδας».
Λούλα Αναγνωστάκη – Η συναναστροφή (1967)
Η Λούλα Αναγνωστάκη εμφανίστηκε στο θέατρο το 1965 με την τριλογία της Πόλης. Το Φεβρουάριο του 1967 ανέβηκε από το Εθνικό θέατρο το τρίπρακτο έργο της «Η Συναναστροφή». Δημιουργός μιας ιδιαίτερης γραφής, η Λούλα Αναγνωστάκη αποτύπωσε στα έργα της το εσωτερικό τοπίο του σύγχρονου Έλληνα και τις μεταβολές του υπό την επίδραση της Ιστορίας.
Μολιέρος – Ο κατά φαντασίαν ασθενής (Molière – Le malade imaginaire, 1673)
Το τελευταίο δημιούργημα του Γάλλου συγγραφέα. Ο Αργκάν είναι ένας υποχόνδριος και φιλάργυρος ηλικιωμένος. Θέλει να παντρέψει την κόρη του με ένα γιατρό προκειμένου να έχει δωρεάν ιατρική φροντίδα.
Νικολάι Γκόγκολ – Η μύτη (Николай Гоголь – Нос, 1835)
Παρότι η ιστορία αυτή του Ρώσου συγγραφέα Νικολάι Γκόγκολ πρωτοδημοσιεύθηκε το 1835 -αφού η τσαρική λογοκρισία ανάγκασε τον Γκόγκολ να αλλάξει σε εννέα σημεία το αφήγημά του- ακόμη και σήμερα παραμένει μία τρομερή παραδοξολογία. Στην ουσία πρόκειται για μια ανηλεή κριτική του τσαρικού καθεστώτος και της κρατικής γραφειοκρατίας, κυρίαρχο στοιχείο της οποίας παραμένει η σάτιρα και το ανηλεές χιούμορ.
Όλουεν Γουάιμαρκ – Το παιδί (Olwen Wymark – The Child)
Η Αμερικανίδα συγγραφέας μάς αφηγείται πώς η φροντίδα ατόμων με ειδικές ικανότητες επιφυλάσσει χαρές και λύπες που σπάνια κατανοούν οι αμύητοι.
Ούγκο Μπέτι – Τα όνειρά μας (Ugo Betti – I nostri sogni, 1936)
Ιταλός νομικός, ποιητής, πεζογράφος και ο μέγιστος δραματουργός που εμφανίστηκε μετά τον Πιραντέλο. Βλέπει το ανθρώπινο άτομο σαν οντότητα ξεχωριστή αλλά και ταυτόχρονα σαν μέρος μιας μεγαλύτερης ολότητας. Η φόρμα των έργων του είναι εξωτερικά ρεαλιστική κι όμως από τα πρόσωπα και την πλοκή των έργων του ξεπετιέται η συμβολική έννοια.
Σάμιουελ Μπέκετ – Τέλος παιχνιδιού (Samuel Becket – Endgame, 1957)
Ο Ιρλανδός συγγραφέας σε ένα έργο όπου η αποξένωση, η ψυχική κούραση, η ματαιότητα της κυκλικής ύπαρξης και η απόγνωση καταδιώκουν τους ήρωες, που γνωρίζουν καλά ότι ζουν στη γη και δεν υπάρχει θεραπεία γι’ αυτό.
Τένεσι Ουίλιαμς – Λεωφορείον ο Πόθος (Tennessee Williams – A Streetcar Named Desire, 1947)
Κλασικό αριστούργημα του Αμερικανού θεατρικού συγγραφέα, του οποίου οι ήρωες συγκινούν βαθύτατα και ωθούν την ευαισθησία να αυξηθεί, ώστε το βλέμμα να αναζητά το σκοτάδι για να αναγνωρίσει καλύτερα τα πράγματα.
Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα – Ματωμένος Γάμος (Federico García Lorca – Bodas de sangre, 1933)
Ο ποιητής της Γρανάδας κατορθώνει να παγκοσμιοποιήσει το τοπικό χρώμα μέσα από έναν λόγο που συνθέτει τον πηγαίο λυρισμό των συμβόλων και απλώνεται πέρα από την καθημερινότητα για να διατυπώσει ηχηρά διαχρονικές αλήθειες.
Φράνσις Βέμπερ – Η Απαγωγή (Francis Veber – Appelez-moi Mathilde, 1969)
Ο Γάλλος σκηνοθέτης, σεναριογράφος, παραγωγός και θεατρικός συγγραφέας σε μια κωμωδία χωρίς όρια.
Χάρολντ Πίντερ – Οι παλιοί καιροί (Harold Pinter – Old Times, 1971)
Οι ήρωες του Άγγλου συγγραφέα Χάρολντ Πίντερ, όλοι τους σχεδόν, πάσχουν από Μνήμη. Και ανά πάσα στιγμή μεταφράζουν, παραφράζουν, φονεύουν ή επινοούν οι ίδιοι το παρελθόν τους. Σαν να στέκονται μετέωροι ανάμεσα σε δύο χρονικές βαθμίδες: το αιωνίως παρόν Τότε και το διαρκώς ανύπαρκτο Τώρα. Και το μέλλον, ένα τέρας μπροστά τους. Έκθαμβοι παρατηρούν τη ρωγμή.
Χέρμπερτ Ράινεκερ – Νυχτερινό τρένο (Herbert Reinecker – Night Express, 1963)
Πολυγραφότατος Γερμανός συγγραφέας σε αστυνομικό έργο που διαδραματίζεται κατά τη νυχτερινή διαδρομή ενός τρένου.
More Posts for Show: