Ξεκινώντας να γράφω τούτο εδώ το κείμενο ένας και μοναδικός στίχος μου τριβέλιζε το μυαλό. Εκείνος ο παλιό(ς) πάνκης ακόμα και αν ήταν βουτηγμένος ως το λαιμό στην πρέζα κατέθετε εν έτη 1978 την ”σοφία” του: You Can’t Put Your Arms Around A Memory. Ακόμα όμως και αν ο αξιότιμος κύριος Thunders προσπαθούσε να (με) πείσει να μην προσπαθήσω, εγώ το χαβά μου στη σκληρή και αέναη μάχη με τη μνήμη. Κολλημένη σ’ εκείνο το Μαρτιάτικο (ή μήπως ήταν το Φλεβάρη) απόγευμα όταν επιστρέφοντας από τη δουλειά βρισκόμουν στο 608 ακριβώς πάνω στη ”φυσαρμόνικα” και διάβαζα το Underground του Mario Maffi. Τότε ήταν που χτύπησε το τηλέφωνο, αφού έριξα μια σιωπηλή χριστοπαναγία κοίταξα το καντράν, αριθμός άγνωστος, το σήκωσα. Αυτή ήταν η αρχή ή μήπως όχι, αυτή η περίπτωση θυμίζει κάτι γραφιάδες που σημειώνουν αν δεν υπήρχε ο τάδε (ο Elvis, οι Beatles, οι Velvets κ.ο.κ.) δε θα ακούγαμε πανκ και προσωπικά γελάω με κάτι τέτοια. Αν δεν είχα γνωρίσει τη Φωτεινή, αν δε την είχα ερωτευτεί, αν δεν ήξερε το Μικρό Πολυτεχνείο, αν δε με είχε πείσει να παρευρεθώ στο σεμινάριο ραδιοφώνου, αν δε με είχε προσλάβει το BBC…αν…αν…αν. Είχαμε μείνει στο τηλέφωνο Ναι. “Καλησπέρα είμαι ο Αλέξανδρος, τηλεφωνώ εκ μέρους των μαθητών του σεμιναρίου ραδιοφώνου του Γιώργου Φλωράκη. Έχουμε βάλει μπροστά να στήσουμε έναν ιντερνετικό σταθμό, θα σ’ ενδιέφερε; Αν ναι θα γίνει μια συνάντηση” … ξεχνάω τη μέρα και το μέρος (νομίζω Box λεγόταν ο χώρος στην Πραξιτέλους σ’ ένα τύπου ατελιέ τεράστιο με μπαλκόνι). Μαζευτήκαμε 100+ άτομα, ήδη υπήρχε μια βασική ομάδα εργασιών που είχε αποφασίσει το πλαίσιο, υψηλές βλέψεις και μεγαλεπήβολα σχέδια άκουγα και δε …μάσησα.
Όλα έγιναν γρήγορα, έχασα τη δουλειά μου, βρήκα άλλη, ενώ η εν λόγω ομάδα έβρισκε έναν φοβερό χώρο στην θρυλική για εκείνη την πρώτη γενιά οδό Κτενά. Ακολούθησε και άλλη συνάντηση πιο συγκεκριμένη στην έδρα του σταθμού με λιγότερα άτομα, από τα οποία προέκυψε ο εναρκτήριος αριθμός των 65 παραγωγών. Έχει πλάκα να το σκέφτεσαι σήμερα, είναι και λίγο αλλόκοτο, μα ήταν και είναι αλήθεια όλη η εβδομάδα ήταν full στις εκπομπές, απ’ το μεσημεράκι μέχρι το βράδυ, παρομοίως και τα Σ/Κ. Ο Γιώργος Φλωράκης -δάσκαλος των σεμιναρίων που όλοι είχαν παρακολουθήσει- ανέλαβε το studio, μηχανήματα μικρόφωνα, θορύβους, με τη συνδρομή επαγγελματία ηχολήπτη. Το κουκλίστικο δωμάτιο με τον ημιυπαίθριο και θέα την Ακρόπολη και την Ερμού στα πόδια μας ήταν μεγαλύτερο από το παρόν …οίκημα του Music Society. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό, το σαλόνι και ο άλλος ημιυπαίθριος και η ταράτσα από πάνω μας αποτελούν σημεία ζυμώσεων και ονείρων, αλλά κι εντάσεων, χορών, συναυλιών, σεμιναρίων, μπαζάρ, file sharing, οινοποσιών και φαγοποτιών. Τόσοι και τόσοι πέρασαν από εκεί, εν αρχήν όμως έπρεπε να στηθεί το οικοδόμημα.
Αυτοδιαχείριση σημαίνει συμμετοχή, τρέξιμο, φράγκα, συνελεύσεις. Απ’ όλα είχε ο μπαξές, έτσι η πρώτη επίσημη συνέλευση των 65ers τον Απρίλη του 2010 περιελάμβανε το βασικό θέμα του ονόματος. Θυμάμαι έναν πίνακα και ονόματα να γράφονται πάνω του. Καθόμουν ήσυχος σε μια γωνιά, ακόμα δεν ήξερα σχεδόν κανέναν και τα φυλλομετρούσα, ούτε που θυμάμαι πια τα προτεινόμενα, μα μόνο αυτό που επικράτησε. Ράδιο Ταράτσα χάος γέλια και γκρίνια ώσπου ετέθη βέτο, όπα να η πρώτη κόντρα, με αυτό το όνομα δε μπορεί να μας πάρει κανείς στα σοβαρά είπε ο Γιώργος και επήλθε …υποχώρηση. Νέα πυρετώδης διαδικασία ώσπου επικράτησε το Κοινωνία της Μουσικής a.k.a. Music Society με υπότιτλο 65 ways to radio. Έπειτα μια ακόμα χαοτική ου μην και θυελλώδης διαδικασία περί εκπομπών-προγράμματος. Η αλήθεια είναι πως οι πρώτες συνελεύσεις μας, θύμιζαν ομιλίες του Φιντέλ, με τη μόνη διαφορά πως γινόταν κουβέντα και δεν κοιμόταν το…μισό ακροατήριο, απλά αποχωρούσε σιγά σιγά άμα την παρέλευση 3 ωρών και κοιτιόσουν με τους γύρω σου και είχατε μείνει οι μισοί, και πάλι όμως 25-30 άτομα είναι αρκετά.
Το μεσημέρι της Δευτέρας 3 Μάη 2010 ξεκινήσαμε να εκπέμπουμε, με προβλήματα και διακοπές, αλλά η αρχή είχε τελεστεί. Ό,τι ακολούθησε ήταν ένα μείγμα ονείρων που πραγματοποιήθηκαν και ελπίδων που διαψεύστηκαν. Καμιά φορά γελάω με την τόση ασχετοσύνη μας με τα τεχνικά μέσα, τη σχετική μας αμπαλοσύνη με τον ιντερνετικό ιστό, τη δυσκολία μας να συντονιστούμε με τον έξω κόσμο. Αν κανείς ψάξει τις ηχογραφημένες εκπομπές του Music Society θα βρει κάποιες σκόρπιες συνεντεύξεις, αλλά για κανονικές εβδομαδιαίες εκπομπές έπρεπε να περάσουν 3+ ολόκληρα χρόνια για να μπούμε στη λογική πως ό,τι φτιάχνεις πρέπει με κάποιο τρόπο να μένει στο δίκτυο! Επιστρέφω στη μνήμη και τη σκληρή μάχη αυτής, ήταν Παρασκευή βράδυ ή Σάββατο απόγευμα, ψηφίζω την πρώτη επιλογή αλλά δε βάζω το χέρι μου στη φωτιά. Τότε τέλος πάντων, που ακουγόταν η εκπομπή noir, όταν ο γράφων ζωνόταν τα βινύλια και τα cd του -ποτέ στικάκι και mp3- έμπαινε στο studio, δεν άνοιγε το τσατ και ηχογραφούσε την εκπομπή μόνο για προσωπική χρήση (προς γνώση και συμμόρφωση έντασης της φωνής, του ρυθμού). Η πρώτη εβδομάδα είχε απουσία, βρισκόμουν στο Παρίσι -ένεκα final four- η δεύτερη είχε τεχνικό ζήτημα (γενικό), οπότε μάλλον 22 Μάη ντεμπουτάραμε, σίγουρα ήταν Σάββατο 5-6 το απόγευμα (κοίτα να δεις κάτι πράγματα που θυμόμαστε και ξεχνάμε κάτι άλλα!) και το διαμαντάκι του John McLaughlin, Don’t Let The Dragon Eat Your Mother άνοιγε αμέσως μετά το σήμα: Film Music των Electrelane. The rest is history αν και όσα ήδη ανέφερα ιστορία είναι.
Είναι τόσα αυτά που συνέβησαν στο αμέσως επόμενο διάστημα που αδυνατώ να τα αναφέρω στο παρόν, ίσως σ’ ένα βιβλίο για τα …50 του σταθμού. Ο χώρος πάντως ήταν το στέκι, σημείο συνεύρεσης και πέραν των εκπομπών ή των συνελεύσεων ή των events. Ακόμα και οι συνεντεύξεις αποτελούσαν πόλο έλξης για πολλούς, με πρώτη αυτή των Last Drive και πάντα θα θυμάμαι πόσοι και πόσες ενεργοποιούνταν για να διεκπεραιωθούν. Το ίδιο συνέβαινε με τα πάρτι, τα events (μια performance του Στυλιανού Τζιρίτα, αφήγηση παραμυθιού κ.α.), τα μπαζάρ. Στάση πρώτη, μετά από ένα χρόνο ”εσωστρέφειας” και κάποια ”μικρά” πάρτι στην πλατεία Καρύτση, ένα grande γεγονός το -τότε κραταιό- Κ44 πάνω στις γραμμές του τρένου στην Κωνσταντινουπόλεως. 10-15 άτομα έκαναν αφισοκόλληση λες και ήμασταν το ΚΚΕ εσωτερικού, κανονίστηκαν 3 μπάντες για live και dj set ως το πρωί. Οι φίλοι μας οι Snails ή άτυπη μπάντα του σταθμού, μιας και ο Κώστας -τρόπον τινά ο manager τους- ήταν παραγωγός μας (Step Out of Time με το εναρκτήριο ανυπέρβλητο άσμα των the Zodiac , Aries The Fire Fighter να ευφραίνει τις Τετάρτες), έπαιξαν, τα άλλα 2 ονόματα τα θυμάμαι εμφανισιακά, αλλά ουχί ονομαστικά (ή γερνάω -πράγμα που ισχύει έτσι και αλλιώς- ή έχω συγκεντρώσει τόσα πολλά στον ”σκληρό” μου που δε μπορώ να τα ψαρέψω σε ανοιχτά νερά)!
Και όσο σκέφτομαι εκείνη την …καημένη την ομάδα events πόσα τράβηξε τα πρώτα …πανσπερμικά χρόνια, πόσες ιδέες, πόσο στύψιμο του μυαλού, τρέξιμο. Εν τέλει έγιναν τόσα που δε χωράνε σ’ ένα μικρό κείμενο κάποιου που τα έζησε όλα αυτά -θυμάμαι μόνο ένα αποκριάτικο πάρτι στο …The Party στου Ψυρρή αποτελεί τη μοναδική μου ”απουσία” και αυτή βέβαια με βρήκε παρέα με το κορίτσι και 3 συμπαραγωγούς του σταθμού στο Εδιμβούργο. Γιατί η ουσία ήταν οι παρέες, φίλοι, συζητήσεις, γέλια, ταξίδια, χοροί, χαρές, αλλά όχι μόνο πάντα υπάρχουν και οι τσακωμοί, οι φωνές, οι διασπάσεις, οι αποχωρισμοί, οι διαφωνίες. It’s all in the game όπως τραγουδούσε κάποτε ο Tommy Edwards.
Έχοντας γνωρίσει και τους 200+ παραγωγούς και περνώντας 13 χρόνια σε 4 studio, χαίρομαι που κάποιοι λίγοι κρατούν ακόμα το εγχείρημα ζωντανό, έστω και σε άλλο επίπεδο από το αρχικό ”πλάνο”. Γνωρίζω πως πολλοί έχουν τον Music Society στην καρδιά τους, αλλά φρονώ πως έχουν απομονώσει μέσα τους μια συγκεκριμένη εποχή και δια μέσω των σχέσεων που χτίστηκαν, συντηρούν αυτή την ”ιδέα” ζωντανή. Ζωντανός όμως είναι ακόμα ο σταθμός έστω και αν ποτέ δεν ”έχτισε” κοινό, παρά μόνο ακροατές εκπομπών και πολλούς φίλους. Εκείνη η αέναη συζήτηση περί ταυτότητας τα πρώτα χρόνια μέσα στο ηχητικό ”χάος” μας, ίσως δε βρήκε ποτέ ικανοποιητική απάντηση και όμως για κάποιους από εμάς η πολυφωνία -θεωρούσαμε- πως ήταν κάτι πολύ θετικό. Δυστυχώς δεν πέτυχε το ”πείραμα” αλλά ουδέν κακό αμιγές καλού, κάποτε επήλθε η ”ισορροπία”, μαζί με την χαλάρωση των πολλών πρέπει. Λίγοι και καλοί λοιπόν ναι και ..όχι, άλλωστε και άλλοτε πολλοί και καλοί ήμασταν.
The beat goes on σαν ένα ταξίδι με τις φουρτούνες, τις μπουνάτσες, τις στάσεις, τις αποβιβάσεις και τις επιβιβάσεις, άνευ …προορισμού, σημασία έχει το ίδιο το ταξίδι, μην ψάχνεις πια αλλού που έλεγε και ο Πορτοκάλογλου. Αν όμως υπάρχουν στάσεις, ε κάποιες είναι πιο σημαίνουσες, έστω και υποκειμενικά:
- Το live στην ταράτσα με τα αγόριαstonilio το 2015, όταν οι γείτονες φώναξαν τους μπάτσους, αλλά πρόλαβε να ολοκληρωθεί το set.
- To πάρτι αποχαιρετισμού της οδού Κτενά στο μεγάλο σαλόνι
- Οι Last Drive ζωντανά στην εκπομπή του Βαγγέλη Χαλικιά (μεγάλη μας τιμή)
- Τα λεφούσια που κατεβάζαμε στην πλατεία Συντάγματος το 2011
- Οι ώρες συζητήσεων, γέλιων και εν τέλη χορού μέχρι τελικής πτώσης στο σπίτι της Δανάης
- Οι ανθρώπινες σχέσεις, τα ταξίδια (ειδικά αυτό της Κοπεγχάγης), οι φίλοι που έμειναν
- 2 φορές ξεκίνησα απ’ το σπίτι για εκπομπή και χτύπησε το τηλέφωνο, γύρνα πίσω γεννάω!
Ο Music Society είναι σαν το 4ο -έφηβο πια- παιδί μου, με τη διαφορά πως δεν είναι αποκλειστικά θρέμμα 2 ανθρώπων, αλλά πολλών. Πάντως όταν ήρθαν τα 3 ”κανονικά” παιδιά μου δε μπόρεσα και ούτε θέλησα να τον αφήσω, ίσως ο ρομαντισμός και η απόλυτη πίστη να είναι οι αιτίες, με μια δόση επανάληψης, σταθερότητας ή καλύτερη …μέστωσης. Όπως διατείνονταν εν έτη 1970 οι …μπαλακλαβάτοι παιχταράδες Demon Fuzz: past present and future. Ήμουν 28,5 χρονών τότε, τώρα 41,5 και εις τα επόμενα. Η κίνηση μετράει. You make me feel so young.
Σπύρος Καλετσάνος – Noir
More Posts for Show: Noir