γράφει ο ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
Ας ξεκινήσω ελαφρώς αυτοβιογραφικά. Δε θυμάμαι πώς ακριβώς έφτασε το ντεμπούτο των Mogwai στα αυτιά μου, νομίζω πως πρέπει να ήταν προφανώς από αντιγραμμένο σιντί από τον Μπάμπη Κολτράνη, το μόνο σίγουρο είναι πως θυμάμαι την πρώτη τους συναυλία που έτριζαν τα…αλουμίνια στον «ελληνικό κόσμο» ύστερα από ένα…ντου που έγινε και τη συναυλία τους στο Ρόκγουέηβ του 2004 που όμως ΔΕΝ ήμουν μέσα, διότι πολύ απλά εκεί παραδίπλα εκπλήρωνα τις στρατιωτικές υποχρεώσεις προς την Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία – ναι, ήταν η συναυλία που είδε το κοινό πως οι τύποι αγαπάνε την εξίσου (πολύ) αγαπημένη Celtic f.c. (κρατήστε το αυτό).
Στις Νύχτες Πρεμιέρας λοιπόν προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ: «Mogwai: If the Stars Had a Sound» το οποίο γυρίστηκε από τον rookie Antony Crook.Το ντοκιμαντέρ προφανώς και δεν αποτελεί κάποιο συγκλονιστικό βιογραφικό της μπάντας ή μια εξιστόρηση του τρόπου με τον οποίου σχηματίστηκε και φυσικά δε μπορεί καν να γίνεται (αρνητικός) λόγος πως τάχα δεν συστήνει τη μπάντα στο ευρύ κοινό. Διότι, το φιλμ είναι ουσιαστικά μια ροή και καλοδουλεμένη συρραφή – κατά το γράφοντα – ατομικών ιστοριών που είτε διαπλέκονται επαγγελματικά είτε – κι αυτό είναι το ουσιαστικότερο – συναισθηματικά, ως ακροατές, μαζί της.
Περιγράφει τις ηχογραφήσεις των Mogwai για το άλμπουμ “As the Love Continues” του 2021, ενώ παράλληλα εμβαθύνει στην ιστορία των δύο άλμπουμ του συγκροτήματος. Αυτό όμως γίνεται μέσα από την παρουσίαση δύο ανθρώπων που αναγράφονται και στα στοιχεία της κυκλοφορίας του. Αυτοί είναι ο ηχολήπτης, μηχανικός ήχου Σκωτσέζος Tony Doogan και ο Αμερικάνος παραγωγός Dave Fridmann. Με αφορμή μάλιστα την εκ μακρόθεν συνεργασία τους, λόγω της υγειονομικής κρίσης, των lockdowns κτλ, παίρνει αφορμή να προβάλλει ελαφρώς τις ανησυχίες τους κατά τη διάρκεια των προβών και των ηχογραφήσεων του δίσκου, με πλάνα μάλιστα κι από την άδεια Γλασκώβη. Έτσι βρίσκει όμως την ευκαιρία ξεδιπλώματος της σχέσης των δυο, είτε μεταξύ τους αλλά και με το συγκρότημα. Ξεκίνησαν λοιπόν τη συνεργασία τους από το 1999 για το δεύτερο άλμπουμ, το “Come On Die Young”.
Ως επί το πλείστον, τα ίδια τα μέλη του συγκροτήματος απουσιάζουν από την αφήγηση, απλά γίνεται εκτεταμένη χρήση παλιών αποσπασμάτων είτε από πρόβες & συναυλίες, αλλά και εμφανίσεις τους σε λήψεις φίλων, συνεργατών κτλ. Με την εξαίρεση βέβαια που προβάλλεται αρκετά λεπτά ο Stuart Braithwaite κι η μεγάλη του ποικιλία από μπλούζες της Σέλτικ! Δεν διεξάγονται συνεντεύξεις στην κάμερα και δεν γίνονται τίποτα «μεγάλες αποκαλύψεις». Το συγκρότημα εμφανίζεται στα Vada Studios στην αγροτική περιοχή Worcester (στην…Μασαχουσέτη των ΗΠΑ) με μάσκες που κάλυπταν τα πρόσωπά τους (ηχογραφήθηκε στο αποκορύφωμα του Covid-19) όσο απασχολούνταν με τη διαδικασία της ηχογράφησης. Αποσπάσματα της μουσικής των Mogwai ακούγονται στο background. Το αστικό τοπίο της Γλασκώβης, της πόλης καταγωγής του συγκροτήματος, εμφανίζεται επίσης σε μεγάλο βαθμό. Οι αφηγήσεις για το μεγαλείο της μουσικής των Mogwai αφήνονται σε όσους έχουν συνεργαστεί μαζί τους ή έχουν βρεθεί σε διάφορες τροχιές του συγκροτήματος όλα αυτά τα χρόνια. Ο Alex Kapranos, που ήταν εκείνος που κατά τη διάρκεια της συνεργασίας του με ένα ντόπιο κλαμπ τους έδωσε την ευκαιρία να παίξουν όσο ήταν στην άγρια μετεφηβεία τους – περιττό να πω ότι είναι η ευχάριστη έκπληξη του ντοκιμαντέρ – όμως το κορυφαίο σκηνικό αποτελείο η παρουσία του απίστευτου σκωτσέζου συγγραφέα αστυνομικής λογοτεχνίας και μέγα λάτρη της μουσικής, Ian Rankin. Ένα μάλιστα απόσπασμά του σχετικά με τη διττότητα της φύσης των Σκοτσέζων (προφανώς κι αναφέρει το old firm, τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική σύγκρουση – κι έχθρα – μεταξύ Σέλτικ & Ρέιντζερς) που μπορείτε ν΄ακούσετε στο τρέηλερ.
Υπάρχουν φυσικά αρκετές ακόμη αφηγήσεις – με δεσπόζουσα θέση (που για μας εδώ στην Ελλάδα, μας φαίνεται αρκετά αδιάφορο), την συνθήκη της πρωτιάς στο εβδομαδιαίο τσαρτ της Βρετανίας, κάτι που κατάφεραν τελικά την τελευταία εβδομάδα του Φλεβάρη του 2021. Ιδιαίτερη θέση σε όλο αυτό το σκηνικό έχει κι η παραγωγός του BBC 6,η Mary Anne Hobbs που μιλάει με έναν απίστευτο συναισθηματισμό όταν παρουσιάζει η ίδια (αν θυμάμαι ορθώς) την πρωτιά τους, στα τσαρτ.
Μη ξεχνάμε βέβαια και την παρουσία τους στα στούντιο του BBC 6 κατά την περίοδο της δεύτερης και μεγάλης καραντίνας.
Προσωπικά, θυμάμαι πόσο περίμενα αυτόν τον πολύ αγαπημένο δίσκο για το 2021, πόσο με είχαν βοηθήσει ακόμη και τα τρία τραγούδια που έπαιξαν στο στούντιο του BBC και έτσι ακριβώς τελειώνει το ντοκιμαντέρ, με την παράθεση δύο πολύ ιδιαίτερων φορτισμένων συναισθηματικά ιστοριών, από δύο φανς του συγκροτήματος που έχουν συνδέσει πολύ ιδιαίτερες προσωπικές τους καταστάσεις με την παρουσία του συγκροτήματος. Νομίζω πως καλύτερο κλείσιμο δε θα μπορούσε να έχει αυτό το ντοκιμαντέρ, που δεν ξέρω κατά πόσο ενθουσιάζει με το τρέηλέρ του αλλά είναι από τα must για όποι@ αγαπάει τη μπάντα.
Κλείνοντας, να πω ότι δε λησμόνησα να γράψω για κάποιες…ποδοσφαιρικές αναφορές, καθότι αρκετά σπόιλερ έχω κάνει (και δεν χρειάζεται να κάνω και για το επερχόμενο, 51o,τεύχος του περιοδικού HUMBA!) και θα ήθελα να εστιάσω στο σημείο που αναγράφτηκε και στο ξεκίνημα. Πρόκειται για μια μπάντα που όχι μόνο τα ονόματα των μελών δε γνωρίζεις αλλά καλά καλά και τα πρόσωπά τους – κι αυτό είναι τόσο σπουδαίο, που μάλιστα διακρίνεται κι από το ντοκιμαντέρ. Φαίνονται τόσο αγαπημένοι μεταξύ τους, που πραγματικά είναι ζηλευτοί. Ακόμη περισσότερο όμως είναι μια μαγευτική μπάντα – τόσο όσο λένε και δύο άσχετοι φανς μεταξύ τους: «αν τα αστέρια είχαν ήχο»…
More Posts for Show: Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην Τον Φοβάσαι