Πέντε χρόνια MusicSociety Webradio! Πέντε χρόνια που τρέχει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πειράματα που είχαμε ποτέ τη χαρά να συμμετέχουμε. Και είναι γνωστή η αδυναμία μας σε αυτά.
Για το μήνα των γενεθλίων μας αποφασίσαμε να οργανώσουμε μια σειρά από δρώμενα προκειμένου να επιμηκύνουμε το χρόνο απόλαυσης, το χρόνο εορτασμού. Γιατί οι επέτειοι, από μόνες τους, φέρουν μια θλίψη. Σαν κάτι να έχει τελειώσει. Ένα ξερό τιμής ένεκεν. Αλλά ο MusicSociety είναι εδώ ενωμένος, ζωντανός. Χα!
Αφετηρία των εορτασμών, μια συνέντευξη και ένα ακουστικό live set στο σαλόνι του σταθμού, όπου παρουσιάστηκε «το πρώτο απ’το δεύτερο, το δεύτερο απ’το τρίτο» με τον Socos να μελοποιεί και τον Μαρίνο Τζιάρο να ερμηνεύει Ντίνο Χριστιανόπουλο. Ο Socos και ο Μαρίνος, ο Μαρίνος και ο Socos, από τους πάλαι ποτέ Socos & and The Live Project Band, ανταποκρίθηκαν στη πρόσκληση του σταθμού και ήρθαν να μας παρουσιάσουν ένα από τους καλύτερους δίσκους που κυκλοφόρησαν μέσα στον 2014 (δείτε εδώ, εκεί, παραπέρα κι αλλού).
Στη συνέντευξη παρουσιάσαμε όλο το υλικό του δίσκου, αλλά και κάτι από την πρώτη δουλειά του Socos πάνω στη ποίηση, αυτή του αγαπημένου εκπροσώπου του ελληνικού σουρεαλιστικού ρεύματος, του Νίκου Εγγονόπουλου. Και φυσικά το αγαπημένο μας από το θρυλικό Κάφκα.
Σε ένα χώρο που είχε προετοιμαστεί κατάλληλα για να υποδεχτεί την «κόκκινη» ποίηση του Χριστιανόπουλου, και με μια ακουστική εξαιρετικά βοηθητική στο να πλαισιώσει, αλλά και να αναδείξει τις αποφθεγματικές συμπυκνώσεις του ποιητή περί έρωτος, συνθέτης και ερμηνευτής κατάφεραν να συναντηθούν πολύ όμορφα και να παρασύρουν το κοινό σε μια κατανυκτική ακρόαση του δισκογραφικού υλικού.
Στη ποίηση του Χριστιανόπουλου η ματαίωση βιώνεται ως σύμφυτη και εγγενής, βασική και ικανή συνθήκη της ανθρώπινης ύπαρξης. Η απώλεια βιώνεται ως αναπόσπαστο και θεμελιώδες κομμάτι του έρωτα. Ίσως και της απόλαυσής του. Ο έρωτας προβάλλει ως κύρια ποιητική θεματική αλλά με τέτοια οικουμενικότητα που δεν μπορεί παρά να βιώνεται ως πολιτικό όταν ακούει κανείς το «Όταν βουλιάζω σε εύκολες εξάψεις να έρχεται μια εξευτέλιση και να με συνεφέρνει».
Αυτό που τουλάχιστον διακινεί, ενίοτε και συγκλονίζει στην ποίηση του Χριστιανόπουλου, είναι η γενναιότητα του να επιλέγει κανείς να αναμετρηθεί με την «Καλή και την Ανάποδη» τελικά. Αλλά και τη δωρικότητα των εκφραστικών μέσων του ποιητή που έρχονται και ενισχύουν το βασικό μήνυμα, το οποίο -στη δική μου τουλάχιστον αντίληψη- μεταφράζεται σε αποδοχή. Με ακεραιότητα. Αλίμονο, λοιπόν, αν προδώσουμε τη θάλασσα γιατί έχει τρόπο να μας καταπίνει…
Ο Socos φέρθηκε στην κιθάρα, το αγαπημένο του σωματικό μέλος καθώς έδειχνε, με τον απαραίτητο σεβασμό αλλά και πάθος. Και η κιθάρα στα χέρια του ακουγόταν ως δύο, ενίοτε και τρεις κιθάρες μαζί. Δικαίως, λοιπόν, ένας θεατής του live τον χαρακτήρισε μύστη. Tα δεύτερα φωνητικά του αποδείχθηκαν καίρια. Και εμφατικά.
Η ερμηνεία του Μαρίνου στο υλικό που τόσο απλόχερα του δώρισε ο παιδικός του φίλος (όπως μας εξομολογήθηκε ο ίδιος ο Socos στη συνέντευξη) ήταν γεμάτη ενσυναίσθηση. Με ζεστασιά, αγριότητα και τα απαραίτητα ραγίσματα στη φωνή κατάφερε να αποδώσει το λυρικό ρεαλισμό της ποίησης του Χριστιανόπουλου και, τελικώς, να ανταποδώσει το δώρο μ’ ένα άλλο δώρο.
Κάπως έτσι ξεκινήσαμε να γιορτάζουμε τα πέντε χρόνια του σταθμού! Παραμείνετε συντονισμένοι γιατί ακολουθούν πολλά και ωραία. Καλά να περάσουμε!
Υ.γ. Να ευχαριστήσουμε θερμά τα παιδιά που προσέφεραν τα μηχανήματά τους για το live.
More Posts for Show: Η Καλή και η Ανάποδη