Aν πας ως την άκρη της πόλης τη βλέπεις. Είναι παρανοϊκή. Η θάλασσα είναι σα μια γκρίζα ζελατίνα που γυαλίζει με άσπρα πραγματάκια.
Είμαι σ’ ένα ράφι ψυγείου σκέψου και φυσάει κρύος αέρας απ’ τα τοιχώματα και ‘γω ατενίζω ένα πιάτο σούπας καλυμμένο με ζελατίνα κι από πάνω μου είναι ένα άλλο ράφι , που δεν ξέρω τι κρύβει από πάνω του. Σαν τον ουρανό. Κι ανάμεσα απ’ τις σχισμές σκάει λίγο φως και φωτίζει σαν προβολέας ό,τι πρέπει να φωτιστεί. Και καμιά φορά έτσι όπως ανοίγει και κλείνει το ψυγείο και μετακινείται ο ουρανός σκάει το φως πάνω μου και νιώθω ευλογημένη παρανοϊκή και κρύος αέρας με μαστιγώνει και σκέφτομαι να σκίσω τη ζελατίνα και να ταξιδέψω ως την άλλη άκρη της σούπας!
Ψάχνω για παρανοϊκή παρέα. Θα έρθεις μαζί μου;
Παρανοϊκοί όσοι ρίχνονται στη θάλασσα. Είτε βλέπουν την απέναντι άκρη, είτε δεν τη βλέπουν. Δεν πέφτουν σ’ ένα καρυδότσουφλο για να φτάσουν σε μια ακτή πιο όμορφη. Πέφτουν γιατί νιώθουν ανακατεμένοι. Κι όσοι νιώθουν ανακατεμένοι δεν παθαίνουν ναυτία. Το μόνο είναι μην καούν από το αλάτι. Γιατί αν μείνει πάνω σου τρία χρόνια, τότε η πέτσα σου ροδίζει και γυαλίζει. Έχει φύγει η πούδρα της στεριάς, γίνεσαι σαν καλογυαλισμένος βράχος στον κυματοθραύστη. Κι έτσι καλογυαλισμένος και παρανοϊκός έχεις πετάξει την παρανοιά σου στη θάλασσα, έχεις συμφιλιωθεί με την ανακατοσούρα σου. Έμαθε κανείς καπετάνιος ποτέ τα συστατικά της σούπας του… ; ίσως να τα έμαθε. Γιατί όταν το κύμα υψώνεται 4 μέτρα μποροστά σου και σκάει πάνω στο καρυδότσουφλό σου, τα υλικά σου δεν είναι το πανί, δεν είναι τα σκοινιά που κρατάς στα χέρια σου. Κι εκεί μπροστά στα 4 μέτρα υψώνεις όσα μέτρα έχεις από σένα και ή ψηλώνεις ή καταπίνεσαι.
Γι’ αυτό κι εγώ θα βουτήξω στη σούπα να δω τί αξίζω.
Και δε θα σε πάρω μαζί μου γιατί έχω να πολεμήσω με τα δικά μου τέρατα.
\\\ληδα