του Παναγιώτη Φέτση (εκπομπή Precious Cargo)
H ”Συνομιλία“ (The Conversation) γυρίστηκε από τον Francis Ford Coppola το 1974 ανάμεσα από τους πρώτους “Νονούς” και μετά τον τυφώνα που ακολούθησε το σκάνδαλο Watergate.
Το σενάριο, εμπνευσμένο από το ”Blow Up” του Antonioni, είχε γραφτεί από τον ίδιο τον Coppola αρκετά χρόνια πριν και η ταινία σε μεγάλο βαθμό χρηματοδοτήθηκε από τα έσοδα του πρώτου ”Godfather”.
Η ιστορία επικεντρώνεται γύρω από τον Harry Caul (ένας εξαιρετικός Gene Hackman), έναν μοναχικό χαρακτήρα, ο οποίος αχολείται επαγγελματικά με τις παρακολουθήσεις. Σταδιακά και με αφορμή τις επικίνδυνες συνέπειες μιας συνομιλίας που έχει πληρωθεί για να καταγράψει, η εμμονή με την λεπτομέρεια μετατρέπεται σταδιακά σε ψυχαναγκασμό και ο κόσμος γύρω του καταρρέει.
Ο Coppola επέλεξε τον γαμπρό του David Shire για να γράψει τη μουσική. Αρχικά ο Shire ήθελε να γράψει ένα score για μεγάλη ορχήστρα, καθώς ήθελε να εξασκήσει τις δυνατότητές του σε αυτόν τον τομέα, όμως ο Coppola και για λόγους προϋπολογισμού, πρότεινε ένα περισσότερο απλό μουσικό ύφος. Ο Shire, σαφώς επηρεασμένος και από τα Νυχτερινά του Chopin, επανήλθε με ένα παραπλανητικά απλό, μινιμαλιστικό, jazzιστικό και εν τέλει,σκοτεινό θέμα για πιάνο, το οποίο συγκέντρωσε με ανατριχιαστικό τρόπο όλη την ατμόσφαιρα της ταινίας. Ακόμη και τότε βέβαια πίστευε πως το θέμα αυτό θα συνοδευόταν στην πορεία από ορχήστρα, όμως ο Coppola επέμεινε. Αυτό που είναι αξιοθαύμαστο είναι πως η μουσική γράφτηκε πριν γυριστεί η ταινία. Ο Coppola έβαλε τον Shire να γράψει μουσική για υποθετικές σκηνές που δεν ήταν καν στο σενάριο, για να προκαλούν συγκεκριμένα συναισθήματα. Καθώς ο Harry Caul είναι ένας στωικός, σιωπηλός χαρακτήρας, ο Coppola καταλάβαινε ότι μεγάλο μέρος της σταδιακής μεταμόρφωσής του και των αντιδράσεών του έπεφτε στα χέρια της μουσικής.
Ο Shire, υποβοηθούμενος από τον μηχανικό ήχου και sound designer Walter Murch, χρησιμοποίησε τεχνικές συγκεκριμένης μουσικής (Musique Concrete), παραμορφώνοντας για συγκεκριμένες σκηνές τους ηχογραφημένους ήχους του πιάνου, δημιουργώντας εναλλακτικούς τόνους και ειδικά εφέ. Επιπλέον ο Shire βρήκε δάσκαλο σαξοφώνου για τον Gene Hackman, ο οποίος ήθελε να μάθει να παίζει ειδικά για τις σκηνές που ο χαρακτήρας του έπαιζε σαξόφωνο στην ταινία, θέλοντας να είναι όσο το δυνατόν πιο πειστικός. Πολλά από τα θέματα που ακούγονται στο φιλμ είναι παιγμένα από τον ίδιο τον Hackman.
Η ”Συνομιλία” αποδείχτηκε ένα μεγάλο βήμα για τον Shire, η καριέρα του οποίου απογειώθηκε από εκεί και μετά. Η επόμενη δουλειά του ήταν το κλασικό ”Taking Of Of Pelham 123”, το οποίο ακολούθησε το ”All The Presidents Men” – ένα θρίλερ για το σκάνδαλο Watergate.
Αυτό που είναι απίστευτο για τη μουσική του ”The Conversation” είναι ότι το soundtrack δεν εκδόθηκε ποτέ εκείνη την εποχή. Ένα 7” στάλθηκε ως διαφημιστικό υλικό από την Paramount (PAA-0305) και άλλο ένα 7” εκδόθηκε στην Ιαπωνία την ίδια εποχή (JET-2273).
Η Intrada κυκλοφόρησε την έκδοση σε CD το 2001.
Τα ωραία νέα και η αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο είναι πως η Trunk Records θα κυκλοφορήσει τον επόμενο μήνα το soundtrack του Conversation για πρώτη φορά σε βινύλιο, αποκαθιστώντας επιτέλους μια αδικία δεκαετιών.