14-15-19-21-22 Μαρτίου, ημερομηνίες που θα τις θυμόμαστε για καιρό. 5 βράδια που οι The Last Drive έκαναν τις τελευταίες τους συναυλίες και οι παραγωγοί του music society ήταν εκεί και μας λένε για τις τελευταίες αναμνήσεις που θα έχουν από την τεράστια αυτή μπάντα
geosonic – Night Stroll
Βρέθηκα στο Gagarin 205 το Σάββατο στις 15 του Μάρτη μαζί με ένα πλήθος διψασμένο για rock ‘n’ roll. Είχα κλείσει για εκείνη την βραδιά για να είμαι πάρων στο τελευταίο live των Last Drive. Τελικά οι δύο μέρες έγιναν πέντε και ήμουν απλά στην 2η συναυλία του αποχαιρετιστήριου κύκλου. Παρόλο που μεγάλωσα με τα live των Earthbound και τους δίσκους των Blackmail, ο μύθος των Last Drive μεγάλωνε και μεγάλωνε… Από την επανασύνδεση και μετά τους είδα αρκετές φόρες και να που έφτασε η ώρα για το αντίο. Χαρά, συγκίνηση, λύπη, αναμνήσεις, όλα μαζί ένα κουβάρι. Η βραδιά ξεκίνησε με το “Ι Love Cindy” και τελείωσε μετά από 2μιση ώρες με το “Βlue moon”. Εκτός από την κλασσική τετράδα των τελευταίων ετών, είδαμε on stage και τους 2 από τους 3 κιθαρίστες που πέρασαν από τη μπάντα (πέρα από το Γιώργο Καρανικόλα). Μια και τον ανέφερα, ακόμα ηχούν στα αυτιά μου οι κραυγές του καθώς τραγουδά το “Always The Sun”.
Thanks for the music guys!
And the engine is still running…
Μάκης Διόγος – Μπάλα που κυλάει χόρτο δεν μαζεύει
Από τον Πήγασο στο Gagarin. Σαν φιλμ έτρεξαν 42 χρόνια. Ηταν το 1983 που τέσσερις ροκαμπιλάδες προσπαθούσαν να ανακατατέψουν ροκαμπίλι, γκαραζ, πανκ. Κάπως έτσι άρχισε η ιστορία. Το πρωτο single “Midnite Hop”, μετά το πρωτο LP “Underworld Shakedown”. Οι Last Drive έγραψαν μοναδική ιστορία στην ελληνική εναλλακτική rock σκηνή.
All over town,
Close to fear and high above the ground
Save some words loadin his gun
This is what I hear
Yeah the moon and the sun
They’ll drop and fall down…
Ματούλα Πίκουλα – Hanging in the wire
“Απόψε κάθε νότα και κάθε στίχος είναι ένα ευχαριστώ!”.
Με αυτά τα λόγια ξεκίνησαν χθες βράδυ οι Last Drive στο κατάμεστο Gagarin για να μας πάνε μια τελευταία βόλτα. Μας χαιρέτησαν και τους χαιρετήσαμε με τον πιο όμορφο τρόπο. Η βραδιά της 22ης Μαρτίου ήταν πολύ συγκινητική. Μια βραδιά που θα θυμόμαστε και θα θυμούνται κι εκείνοι για καιρό. Έχουν αφήσει ένα ξεχωριστό αποτύπωμα μέσα από το μουσικό ταξίδι που μας πήγαν όλα αυτά τα χρόνια και αρκετές νεανικές αναμνήσεις ζωντάνεψαν μέσα μου χθες βράδυ. Το “Overloaded” πάντα μου άρεσε πολύ. Τώρα το αγαπώ περισσότερο γιατί άνοιξαν με αυτό την τελευταία χθεσινή βραδιά κι ένιωσα απευθείας οικειότητα και ενθουσιασμό!
Σας ευχαριστούμε!
Νίκος Κασαπάκης – Perfect Disaster
15 και 22 Μαρτίου βρέθηκα και εγώ στις δύο από τις τελευταίες συναυλίες- γιορτή των Last Drive στο Gagarin205, θα πω για την τελευταία τους, αυτή του Σαββάτου 22 Μαρτίου, κράτησε 3-3,5 ώρες περίπου. Στο μυαλό μου είναι καρφωμένοι ακόμα ο Καρανικόλας, ο Καλοφωλιάς και ο ήχος του συγκροτήματος με τα ντραμς, το μπάσο και τις τέσσερις κιθάρες μαζί επί σκηνής. Ο Καρανικόλας την τελευταία ώρα έπαιξε αδιανόητα καλά…έτσι ήθελε να πει γεια μάλλον, η κορυφαία του παράσταση; κάτι τέτοιο μου φάνηκε. Ο Καλοφωλιάς πάλι; Πώς κατάφερε τόσο όμορφα να πει με το σώμα του, τα λίγα λόγια, τις αλλαγές στα μικρόφωνα κλπ τί ήταν οι Last Drive…
Σε αποχαιρετισμούς σαν αυτόν καταλαβαίνεις πόσο σπουδαίο ήταν αυτό που τελειώνει, θυμάσαι ξανά στιγμές του που έζησες στο παρελθόν, με ευγνωμοσύνη που ήσουν εκεί οπότε αν ξανασυμβεί και το νιώσεις, ακολούθησέ το, σπανίζουν οι στιγμές μαγείας.
ΠιΖήτα – #HUMBAonair
Το “Blue Moon” (κι ας το τραγουδάνε οι fans της Man.City) από την πρώτη φορά εκείνου του ριγιούνιον πάντα θα φέρνει δάκρυα.Αυτή τη φορά ανάμεσα σε μια συναυλία γιορτής κι ευδαιμονίας ανάμεσα σε 25ρικα που ένιωθαν έξω από τα νερά τους στο ξεκίνημα μέχρι την τρελιάρα που με κέρναγε ρακή από το μπουκάλι της φίλης της και που με τραβολογούσε για να πάω μαζί της μπροστά, όλα αυτά τα κομμάτια ενός παζλ – αποχαιρετισμός των Last Drive.Εκεί με τα δύο ξαδέρφια, που σε όλα τα 90ς δίναμε φεστιβαλικά ραντεβού.
Οι τέσσερις κιθάρες ήταν το απόλυτο.
Τα υπόλοιπα ευτυχώς είναι πλέον ιστορία.
Νίκος Ταλεμόπουλος – Άγρυπνοι στην Αθήνα
Παρασκευή στο προτελευταίο live βρίσκομαι και εγώ στο Gagarin για live. Τους Last Drive τους είχα πάντα πολύ ψηλά και αναγνώριζα την ποιότητα και τη συνεισφορά τους αλλά δεν είχα ακούσει και πάρα πολύ, δεν είχα “λιώσει”, που λέμε, τους δίσκους τους. Και στο live έγινε κάτι μαγικό. Συνειδητοποίησα ότι ξέρω όλα τα τραγούδια, ήξερα πολλούς στίχους (το στόμα τραγουδούσε και το μυαλό σκεφτόταν ¨καλά εγώ πώς ξέρω τώρα τους στίχους σε αυτό το κομμάτι;¨).
Κι εκεί απλά κατάλαβα τι συμβαίνει: οι Last Drive ήταν πάντα γύρω μου. Τα κομμάτια τους τα άκουγα στα μαγαζιά που πήγαινα, στις εκπομπές που άκουγα, στα φιλικά σπίτια, στο cd player στα αυτοκίνητα των φίλων μου. Τελικά είχα ακούσει περισσότερο από όσο νόμιζα. Με αυτή τη σκέψη έφυγα από τη συναυλία, με το ότι οι Last Drive είναι απλά ΤΕΡΑΣΤΙΑ μπάντα και με τη βρωμιά του “Bad Roads” να αντηχεί ακόμα στα αυτιά μου