Have I Offended Someone? Όχι παρεξήγηση μα προσβολή: Η πολιτιστική τρομοκρατία με τραγούδια
Δεν υπάρχει τίποτα το ιερό στο πρόσωπο (Σιμόν Βέιλ). Τίποτα το αθώο στον πολιτισμό (Βάλτερ Μπένγιαμιν). Ή απλώς, όπως είπε και η Μαίη Γουέστ: όταν είμαι καλή, είμαι πολύ καλή, όταν είμαι κακιά, είμαι η καλύτερη. Ας βρούμε λοιπόν τραγούδια που προσβάλλουν την ηθική, την αισθητική, την πολιτική, τη θρησκεία, την τέχνη και εν γένει τον άνθρωπο και τα επιτεύγματά του (όπως τον θέλησε ο Καντ και από τότε μας τυραννάει).
To MS Archives: Have I Offended Someone?
ήταν μία ιδέα του Ανδρέα Ζαβιτσάνου – Underground Railroad
Duke Zappa – Famous Last Words
Tool – A message to Harry Manback
Ένα οργισμένο μήνυμα, γεμάτο μπινελίκια, σε έναν τηλεφωνητή, με χαλαρή piano music και ήχους από γλάρους στο background, συγκεκαλυμένες (έ όχι και τόσο) απειλές. Μια κατάβαση στην ανθρώπινη παράνοια, μπλεγμένη με εκδικητικότητα και κάμποση κακία
Εύη – Pop the posers
Όταν ο Enoch Powell στα 60s μιλούσε για την ανοικοδόμηση της μοντέρνας Βρετανίας που θα συνέχιζε την πορεία της ελεύθερη από το αποικιοκρατικό της παρελθόν, εννοούσε κυνικά ότι οι Μαύροι και Ασιάτες Βρετανοί θα έπρεπε να αναγκαστούν να επιστρέψουν στις «χώρες τους». Το 2019 στο Bristol, στα πλαίσια διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του George Floyd, ομάδα διαδηλωτών ρίχνει στο λιμάνι το άγαλμα του δουλέμπορου Edward Colston, υποχρεώνοντας την Βρετανία να ξανακοιτάξει κατάματα το σκοτεινό παρελθόν της. Την ίδια χρονιά, οι IDLES ξεμπροστιάζουν τα φυλετικά στερεότυπα, τραγουδώντας «There’s nothing brave and nothing useful, you scrawling your aggro shit on the walls of the cubicle. Saying my race and class ain’t suitable. So I raise my pink fist and say black is beautiful”
Ματούλα Πίκουλα – Hanging in the wire
Rage Against The Machine – Killing In The Name
Το πρώτο single των Rage Against The Machine ‘Killing In The Name’, το οποίο κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1992, ήταν μια διαμαρτυρία για την αστυνομική βαρβαρότητα και την κατάχρηση εξουσίας. Εμπνευσμένοι απ’τον ξυλοδαρμό του Rodney King και τις ταραχές του Λος Αντζελες του 1992 έγραψαν το πιο εμπρηστικό τους τραγούδι. “Fuck you! I won’t do what you tell me”, επαναλαμβάνουν 16 φορές στο φινάλε, απαντώντας στις λευκές ομοσπονδιακές υπηρεσίες!
geosonic – Night Stroll
Dead Kennedys – Holiday In Cambodia
Πολιτιστική τρομοκρατία… Η σκέψη οδηγείται αυτόματα στους Dead Kennedys και το ομώνυμο βιβλίο. Από που να ξεκινήσει κάνεις με την μπάντα από το San Francisco; Από τα εξώφυλλα, την μουσική και τους στίχους ή την τρεμάμενη φωνή και τη σκηνική παρουσία του Jello Biafra; Μάλλον όλα αυτά μαζί αποτελούσαν ένα αναπόσπαστο σύνολο. Tο “Holiday in Cambodia”, πέρα από γεγονός της γενοκτονίας του λαού της Καμπότζης από τον Πολ Ποτ στο οποιο αναφερεται, είναι ένα τραγούδι που προσβάλει το American dream και τις ‘’αξίες’’ του δυτικού κόσμου. Μα αυτό δεν έκαναν πάντα;
Στην συγκεκριμένη θεματική θα μπορούσε να είναι βέβαια και οποιοδήποτε άλλο τραγούδι τους, αφού έτσι και αλλιώς η επίθεση στο σύστημα ήταν ολομέτωπη.
Σπύρος Καλετσάνος – Noir
John Trudell – Listening (Honor Song)
Θυμήσου τον άνεμο.
Θυμήσου τη φωνή του. Γνωρίζει την αρχή του σύμπαντος.
Θυμήσου ότι εσύ είσαι όλοι οι άνθρωποι και όλοι οι άνθρωποι είσαι εσύ.
Θυμήσου ότι εσύ είσαι το σύμπαν και ότι το σύμπαν είσαι εσύ.
Θυμήσου ότι όλα είναι εν κινήσει, εξελίσσονται, είναι εσύ.
Θυμήσου ότι και η γλώσσα προέρχεται από όλα αυτά μαζί.
Θυμήσου τη γλώσσα του χορού, αυτή είναι η ζωή.
Θυμήσου.
Οι Ινδιάνοι -και όλοι οι αυτόχθονες- γνώριζαν και κατείχαν την αλήθεια που οι υπόλοιποι άνθρωποι αρνούνται να δουν, αυτήν που τους έκλεψαν μέσα από τα χέρια. Αυτό εδώ το εναρκτήριο άσμα από το album Tribal Voice (1983) του σπουδαίου John Trudell πέραν από μια θεσπέσια ελεγία σε μια ολόκληρη κουλτούρα και αρμονική στάση ζωής, φωνάζει. Ακούστε …πολιτισμένοι
Error Mode – Time Error
Κάπου υπάρχει η κόλαση το όνομά της είναι Λέρος
Εκεί εξοντώνουν άνθρωπους στο όνομα της επιστήμης
Τα ηλεκτροσόκ και τα δεσμά και η απανθρωπιά τους
Ψυχίατροι δεσμοφύλακες
νεκροί άνθρωποι στα κελιά τους
yecharinya – Κοάν 公案
Chumbawamba – In Memoriam: Margaret Thatcher
Τι συμβαίνει όταν μια μπάντα ανυπομονεί να πεθάνει μια πολιτική φιγούρα όπως η Μάργκαρετ Θάτσερ; Μα φυσικά ηχογραφεί το 2005 ένα ΕΡ το οποίο αποτελεί έναν αιχμηρό πολιτικό σχολιασμό για τη θητεία και την κληρονομιά που άφησε η Iron Lady στο Ηνωμένο Βασίλειο. Οι Chumbawamba δηκτικά χρησιμοποιούν ένα τίτλο που φαίνεται να αποτελεί φόρο τιμής, ενώ στην πραγματικότητα είναι μια ειρωνική και πικρή υπενθύμιση του κοινωνικού διχασμού που προκάλεσαν οι πολιτικές της. Επί της ουσίας, σε ένα δεκάλεπτο, στήνεται ένα πάρτυ που αφορά το μέλλον, όταν στις 8 Απριλίου 2013 ding dong the witch was dead. Χαρακτηριστικό είναι πως η μπάντα επέτρεψε στους ακροατές της να κάνουν pre order τον δίσκο από το 2005 και να τον πάρουν όταν τελικά η Θάτσερ θα πέθαινε, όπως και έγινε. Ένα ξεκάθαρο “we’re gonna have a big party when Thatcher dies”.
ToSofoPaidi – blanketed by static
South Park – The Most Offensive Song Ever
Τα Χριστούγεννα αχνοφαίνονται στον χρονικό ορίζοντα (και είναι ήδη εδώ στις βιτρίνες των καταστημάτων) και ο Mr Hankey μαζί με τον Kenny βάζουν το δικό τους λιθαράκι στην κατανόηση βαθύτερων θεολογικών ζητημάτων μέσα από το The Most Offensive Song Ever. Το South Park ανέκαθεν υπήρξε προβοκατόρικο, περνώντας τα δικά του μηνύματα στο κοινό, σε ένα επίπεδο που πιθανότατα θα χρειαστούν πολλές δεκαετίες ακόμα για να δούμε στην δική μας γωνιά του πλανήτη.
Μάκης Διόγος – Μπάλα που κυλάει χόρτο δεν μαζεύει
Buzzcocks – Ever Fallen In Love (With Someone You Shouldn’t’ve?)
Αυθεντικός Βρετανικός Punk ήχος. Ειχαμετη τυχη έστω και…46 χρόνια μετα να το ακούσουμε live στην Αθηνα.
Κύριος Ντάντης – Underground Railroad
Captain Beefheart – My Human Gets Me Blues
Βρισκόμαστε στο 1969 και, εν μέσω της επανάστασης του ροκ και της έκρηξης της νεανικής υποκειμενικότητας, o Captain Beefheart και η μαγική του μπάντα ηχογραφούν το Trout Mask Replica. Ένα άλμπουμ που προσβάλλει σχεδόν τα πάντα: την κυρίαρχη αντίληψη για την μουσική αρμονία, τον ρόλο των μουσικών οργάνων, την δωδεκάμετρη φόρμα του blues… ακόμη και τις συμβάσεις της ροκ μουσικής που θα έσκαγαν μύτη την επόμενη δεκαετία! My Human Gets Me Blues λοιπόν… από εκείνο το θορυβώδες αριστούργημα.
βα.αλ.- Ανθρακωρηχείο
Έναν ολόκληρο αιώνα πριν, ο πραγματικός γεννήτορας των καταστασιακών και του πανκ, ο Joe Hill δηλ, τα βάζει με τον εχθρό της απο δω μεριάς. Τους εργάτες εκείνους δηλαδή που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να βολευτούν με λίγα ψίχουλα και να καμαρώνουν κιόλας για τον πατριωτισμό τους και τη νομιμοφροσύνη τους. Ο Joe Hill τα βάζει με μια από τις πιο πανίσχυρες ιεροσύνες, αυτήν της εργατικής τάξης, και 100 χρόνια μετά, 100 χρόνια “ενότητας και πάλης”, 100 χρόνια “λαικών αγώνων”, 100 χρόνια κομματικών γραφειοκρατιών, μας λέει και μας ξαναλέει ότι η εργατική τάξη δεν είναι ένα σύνολο υποκειμένων σε κάποιο γρανάζι της καπιταλιστικής μηχανής αλλά οι αγώνες αυτών των υποκειμένων.
Ανδρέας Ζαβιτσάνος – Underground Railroad
Ήταν λίγο πριν πεθάνει, που ο Γέρος Του Βουνού αποκάλυψε -στους πιο πιστούς από τους φανατικούς του- το μεγάλο μυστικό: Τίποτε δεν είναι αλήθεια, όλα επιτρέπονται. Χρόνια μετά ο Πιερ Φρανσουά Λασενέρ, ο μορφωμένος ληστής, θα δηλώσει στους ιδιοκτήτες, θύματά του: Χρειάζονται λογιών-λογιών πράγματα για να φτιάξεις έναν κόσμο ή να τον καταστρέψεις. Και υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που βασίζουν την παραγματική τους ύπαρξη στη συνειδητή άρνηση αυτού που είναι οικουμενικά αποδεκτό και που περιφρονούν ό,τι μέλλεται. Γιατί ακόμα ο Ζαρατούστρα με απόγνωση φωνάζει για την αποτροπή του Τελευταίου Ανθρώπου, επιθυμώντας να διαλύσει κάθε ασφάλεια, κάθε συνήθεια, κάθε εξημερωμένη κοινωνική συνθήκη: Πρέπει κανείς να έχει ακόμα χάος μέσα του για να γεννήσει ένα αστέρι που χορεύει. Εξάλλου όποια και να ’ναι η εποχή, τίποτε το σημαντικό δεν επικοινώθηκε ποτέ κολακεύοντας το κοινό, έστω κι αν αυτό απαρτιζόταν από συγχρόνους του Περικλή.
Κούλα Μουσικούλα.- στην εποχή του χαϊκού
«Μερικές φορές, απλά επειδή γεννιούνται ενοχλούν. Και μετά, αποφασίζουν ότι όσο υπάρχουν, θα προσβάλλουν με κάθε πρόσφορο μέσο.»
Tori Amos.
Το κοκκινομάλλικο κορίτσι που γεννήθηκε στην Βόρεια Καρολίνα, στα δύο της χρόνια άρχισε να παίζει πιάνο, στα πέντε της χρόνια πήρε υποτροφία για κλασικό πιάνο, στα 11 την έχασε γιατί, παρά το ταλέντο, δε γούσταρε να διαβάζει από παρτιτούρες και από πάνω την ενδιέφερε η ποπ και η ροκ μουσική… Ε, πόσα ν’αντέξει και το Peabody Institute, την εδιωξε!
Μην τα πολυλογούμε, μια σύντομη έρευνα στο διαδίκτυο δίνει τον τόνο που ακολούθησε/θεί στιχουργικά (κυρίως) αλλά και βιντεοσκοπικά… Για να μην πούμε για τα θεματικά άλμπουμ που κυκλοφόρησε, τη σκηνική παρουσία και τον τρόπο που παίζει πιάνο..
I crucify myself
and nothing I do is good enough for you
I’ve been raising up my hands, drive another nail in
Got enough guilt to start my own religion
αγγελική – καλλιεργημένες σε θερμοκήπιο
Στο δίπολο βυθός-επιφάνεια ο πρωταγωνιστής αποφασίζει την επιφάνεια .
Έτσι επιβεβαιώνει διπλά από τη μια πλευρά τα βαρβαρικά κενόδοξα επιτεύγματα της ανθρωπότητας και από την άλλη με τη συνειδητή συμμετοχή του (συνεχές πρόσθιο) την ανούσια ύπαρξη του.
-Show must go on όπως έλεγε και ο μεγάλος Freddie.
– ο Krueger?
– όχι, ο Mercury
Kay – Starless
Γεμάτος Αράχνες,Ρε Φίλε! – Γεμάτος Αράχνες!
Η ύπαρξη τους όλη είναι προσβολή. Synth-Punk, Dark wave μπάντα απο την Αθήνα, είναι σκοτεινοι και με to the point στίχους. Έχουν εμπνεύσει ήδη την underground σκηνή του dark wave της πόλης.
Για άσε το ποίημα
Και κόψε την κλάψα
Και κοιτά τον κόσμο
Που είναι μπροστά
Γεμάτοι αράχνες
Και όποιον ρωτήσεις
Τα ίδια σκατά