Ζητήσαμε από τους παραγωγούς του σταθμού ένα κομμάτι που να τους έρχεται στο μυαλό, όταν σκέφτονται τη Σκωτία στη δεκαετία του ’80. Ακολουθούν οι επιλογές μας και ένα mixtape με όλα τα τραγούδια
Νίκος Ταλεμόπουλος – Άγρυπνοι στην Αθήνα
Cocteau Twins – Blue Bell Knoll
Φοιτητικά χρόνια, αρχές 00s, Πάτρα, αγρυπνίες χωρίς λόγο, μαζώξεις σε σπίτια για άραγμα και μουσική. Ο best926 έβαζε συχνά αυτό το κομμάτι πολύ αργά, μετά τις 3, και σχεδόν κάθε φορά το ακούγαμε και αναρωτιόμασταν ποια είναι αυτή η κομματάρα (εποχές προ-Shazam…). Ούτε που θυμάμαι τελικά πώς βρήκαμε τι είναι. “Σοβαρά τώρα; αυτό είναι από Σκωτία; στα 80s;”. Δεν ξέρω αν είναι το καλυτερο κομμάτι αυτής της αδιανόητης μπάντας, αλλά σίγουρα είναι το πιο διαχρονικό.
Ματούλα Πίκουλα – Hanging in the wire
Το σκωτσέζικο τρίο Bronski Beat με το ντεμπούτο single τους Small Town Boy, που κυκλοφόρησε το 1984, αφηγείται την ιστορία ενός νεαρού gay που αφήνει πίσω του την ομοφοβία της επαρχίας αναζητώντας μια νέα ζωή στην πόλη. Το τραγούδι αυτό αποτέλεσε ένα χαρακτηριστικό βήμα προς μια κοινωνική μετάβαση και προς την αποδοκιμασία της ομοφοβίας εκείνη την εποχή. Μια ανοιχτή αναμέτρηση με τη Βρετανία της Θάτσερ.
Ανδρέας Ζαβιτσάνος – Underground Railroad
Simple Minds – Don’t You (Forget About Me)
Η Σκωτία λοιπόν στα 80’s… Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο νου είναι το arcade ποδοσφαιράκι τα καλοκαίρια της δεκαετίας του ’80 στο Πευκί (Β. Εύβοια), όπου ο πρώτος αγώνας ήταν πάντα με μια ομάδα που λεγόταν Αμπερντήν και στην παρουσίαση μάθαινες πως βρισκόταν στη Σκωτία. Εκεί σταματά και η σχέση με τη Σκωτία στα 80’s. Ήταν βέβαια και μια ταινία πάλι στα 80’s με κάτι μαθητές λυκείου(;) που βάσει της υπόθεσης θα περνούσαν μια ολόκληρη μέρα τιμωρημένοι στη βιβλιοθήκη του σχολείου. Αυτή η ταινία τελείωνε με ένα τραγουδάκι που έκτοτε δεν έλειπε από κανένα πάρτυ καλοκαιρινό στο τέλος του σχολικού έτους. Τότε νόμιζα ότι, όπως και η ταινία, το τραγουδάκι ήταν αμερικάνικο (όπως νόμιζα ότι ήταν και οι Ροξέτ). Σχεδόν 20 χρόνια μετά, καλοκαίρι του 2001, έμαθα ότι το γκρουπ, οι Simple Minds, είναι Σκωτσέζοι και αυτό από τύχη, γιατί τότε ανακάλυψα το ” New Gold Dream (81,82,83,84) “, γνώρισα το συγκρότημα και συνειδητοποίησα ότι αυτοί λέγανε και τον ύμνο των παιδικών μας χρόνων ” Don’t You Forget About Me “. Το αστείο είναι ότι το “Νέο Χρυσό Όνειρο” είναι δισκάρα, αλλά η Σκωτία στα 80’s είναι ένα Σάββατο 24 Μαρτίου του 1984 σε κάποιο προάστιο του Σικάγο.
Kay – Starless
Θα βάλω Texas λοιπόν σκωτσέζικο ροκ συγκρότημα από τη Γλασκώβη απο το 1986. Το κομμάτι αυτό είναι από το άλμπουμ Southside του 1989 οποτε είμαι οριακά εντός θέματος, μπαίνει κι αυτό σε αυτά που άφησε η δεκαετία των 80s. Το ” I Don’t Want a Lover “, εγινε χιτάκι τότε στην Αγγλία, μας λενε δε θελω εραστή, ένα φίλο θέλω. Μια λεπτομέρεια είναι οτι πήραν το όνομά τους από την ταινία του Wim Wenders, Paris – Texas. Οπότε ειναι και σινεφίλ τα παιδιά. Το τραγούδι το διάλεξα γιατί ήθελα μια γυναικεία φωνή, οι στίχοι με εκφράζουν και γιατί το είχα ακούσει στη Γλασκώβη σε ένα μπαρ και είχα χαρεί.
ΠιΖήτα – HUMBA!onair
Oι Skids, από το Duffermline, έγιναν γνωστοί κατά την έκρηξη της πανκ στο UK με το ” Into the Valley ” στο ντεμπούτο τους στα 1979. Στη συνέχεια έβγαλαν άλλα τρία άλμπουμ. Το ” The Absolute Game ” κυκλοφόρησε το 1980, γενικά ήταν προς το new wave παρά το punk που ήταν σε καθοδική πορεία. Ξεχωρίζει το Circus Games, που κυκλοφόρησε κι ως single. Ο τραγουδιστής του L.Johnson, φαν της Celtic, από τις χαρακτηριστικές φωνάρες της περιόδου…
Ο Τρωγλοδύτης του Ήχου – Τρωγλοδύτης του Ήχου
The Jesus And Mary Chain – Just Like Honey
Ιστορία 1η:Καλοκαίρι του 1995 κ ο 16χρονος εαυτός μου ενημερώνεται φανατικά απο το ποπ+ροκ. Το περιοδικό κλείνει τα 200 τεύχη και παρουσιάζει ένα “αφιέρωμα” (τρομάρα τους) στα 200 “καλύτερα” άλμπουμ της ίδιας περιόδου. Ανάμεσά τους, φυσικά, το Psychocandy με το μέγιστο νούμερο Bobby Gillespie στα ντραμς. Ιστορία 2η: Με τη λίστα του περιοδικού σε διάφορα χαρτάκια, λίγες βδομάδες μετά, πάω στο πρώτο μου παζάρι βινυλίου στο Ροδον. Ο παράδεισος θα μπορούσε να είχε την εικόνα της σάλας, με τα γεμάτα δίσκους σταντ. Ψάχνοντας κ’ κοιτώντας τις λίστες παράλληλα, το πρώτο που βρήκα και αγόρασα ήταν αυτό. Το χάος του με ενθουσιάζει ακόμη.
Error Mode – Time Error
Το Εδιμβούργο στις αρχές των 80s θα έλεγε κανείς ότι ήταν αρκετά ζωηρό μουσικά. Εδώ, μοιράζομαι μαζί σας τους Twisted Nerve punk-rockers όπου στα 80’s άλλαξαν τον ήχο τους σε κάτι μεταξύ goth, post-punk και deathrock και σιχαίνονται τις ταμπέλες των μουσικών ειδών. Συστήθηκα μαζί τους στην τρυφερή ηλικία των 12 χρονών μέσα από μία κασέτα που έφτασε στα χέρια μου από τους “μεγάλους” της επαρχιακής γειτονιάς μου, αλλά τους εκτίμησα πραγματικά μία δεκαετία αργότερα μπαίνοντας σαν φρέσκος εικοσάρης στην ζωή.
Sotrek – HUMBA!onair
Boots for Dancing – The Rain Song
Τέλη ’70, αρχές του ‘80 εμφανίστηκε μια μπάντα στο Εδιμβούργο που έμπλεξε πολύ έξυπνα το πανκ με το φανκ, επιλέγοντας και ένα υπέροχο όνομα: Boots for Dancing! Το 1981 κυκλοφόρησαν ένα σινγκλάκι με το τίτλο The rain song. Άκρως χορευτικό, κεφάτο φανκυ πανκυ!
Μάκης Διόγος – Μπάλα που κυλάει χόρτο δεν μαζεύει
Oι Skids από το Dunfermline είναι απο τα καλύτερα σκωτσέζικα new wave γκρουπ.
Σπύρος Καλετσάνος – Noir
Orange Juice – Falling And Laughing
Σκωτία και 80’s κλείνω τα μάτια και βλέπω την… Postcard records. Φυσικά υπάρχουν τόσοι και τόσοι:Fire Engines, Simple Minds, Associates, Jesus & Mary Chain, Primal Scream, Blue Nile, Pastels, Llloy Cole, Cocteau Twins, αλλά το πόνημα του Alan Horne ήταν το κάτι άλλο. Josef K, Orange Juice, Aztec Camera έδωσαν τον τόνο της θρυλούμενης Scottish Pop. Θα επιλέξω με… πόνο καρδιάς την παρέα του Edwyn Collins και το υπέροχο ντεμπούτο (τους) της επικέτας απ’ τον Φλεβάρη του 1980: ” Falling And Laughing”.
ToSofoPaidi – blanketed by static
The Associates – The Affectionate Punch
Σωτήριο έτος 1976. Ο Billy Mackenzie και ο Alan Rankine συναντιούνται στο Εδιμβούργο και μοιράζονται ένα δωμάτιο προσπαθώντας να τα φέρουν βόλτα μουσικά ως Ascorbic Ones. Τρία χρόνια αργότερα και χωρίς καμιά επιτυχία έως τότε, αλλάζουν τον τίτλο του συγκροτήματος σε The Associates και αποφασίζουν πάνω στην απογοήτευσή τους να διασκευάσουν και να ηχογραφήσουν σε single το “Boys Keep Swinging” του David Bowie που έχει κυκλοφορήσει μόλις λίγες εβδομάδες νωρίτερα, μια διασκευή στην οποία δίνει ραδιοφωνικό χρόνο ο περίφημος John Peel στην εκπομπή του στο BBC Radio 1. Mέσα σε γενική κατακραυγή – καθώς δεν έχουν πάρει την απαραίτητη άδεια για την διασκευή και την κυκλοφορία – τραβούν την προσοχή του μάνατζερ των Cure Chris Parry που τους υπογράφει στη δική του Fiction Records. Το καλοκαίρι της επόμενης χρονιάς – και καθώς έχουμε πλέον μπει στα 80s – το γκρουπ κυκλοφορεί το ντεμπούτο άλμπουμ του ” The Affectionate Punch ” που έμελε να αποτελέσει το ιδανικό ξεκίνημα μιας μικρής (χρονικά) αλλά εντυπωσιακής (μουσικά) παρουσίας. Το ομώνυμο τραγούδι που άνοιγε το άλμπουμ, προσαρμοσμένο στις ζωές μας στο σήμερα, μας κάνει να αναρωτιόμαστε σε ποιον θα θέλαμε να δώσουμε μια… στοργική μπουνιά αν είχαμε μια τέτοια επιλογή.
βα.αλ. – Ανθρακωρηχείο
The Proclaimers – I’m gonna be (500 miles)
Tη Σκωτία την ανακάλυψα το 1990 στο πρώτο μουντιάλ που θυμάμαι τον εαυτό μου και μου άρεσε η πολύ ωραία σκούρα μπλε φανέλα της όπως και το γεγονός ότι επιθυμούσαν να διαχωρίσουν τη θέση τους ποδοσφαιρικά από τους Άγγλους. Μέσα στην πορεία του χρόνου φυσικά αγαπήσαμε την ιδιαιτερότητά της και τη ροπή πολλών συγκροτημάτων και καλλιτεχνών από τα μέρη εκείνα προς το παράδοξο (ας το πω έτσι). Ωστόσο, θα σταθώ σε κάτι άλλο για να τιμήσω αυτή εδώ τη στήλη. Πριν 5 χρόνια που βρέθηκα στο Εδιμβούργο και πήγα στο μουσείο της πόλης, στον τελευταίο όροφο που ήταν αφιερωμένος στη σύγχρονη Σκωτία, είχε και ένα μικρό τμήμα για συγκροτήματα και καλλιτέχνες από εκεί. Σε ένα μικρό ηχειάκι διακριτικά μεν αλλά διατρητικά δε, επαιζε το ” I’m gonna be (500 miles) ” των Proclaimers που τότε ανακάλυψα ότι ήταν Σκωτσέζοι μιας και μέχρι τότε υπέθετα λόγω του miles στον τίτλο είναι αμερικάνοι. Ενώ το μουσείο ήταν υπέροχο, εκείνη η μέρα καταστράφηκε: και γιατί η σκουληκαντέρα χιτάκι των Proclaimers τρύπωσε στο κεφάλι μου και γιατί ακόμα δε μου έχει λυθεί η απορία: Γιατί ρε απατεώνες βάζετε μιλια ενώ έχετε μετρικό σύστημα και μπερδεύετε τον κοσμάκη;
Κωστής Πιερίδης – το Κύμα
The Waterboys – This Is The Sea
Τώρα μεταξύ μας για το Κύμα δεν μπορεί να υπάρξει άλλη επιλογή (για ευνόητους λόγους) από το “This is the Sea” των Waterboys του Mike Scott. Ίσως και αυτό να ήταν το πρόβλημα της μπάντας που γεννήθηκε το 1983 στο Εδιμβούργο, η πολύ πληθωρική προσωπικότητα του Scott. Ξεχωρίζω αισθητικά το cover για το single the big music που είναι όσο πιο Σκωτία γίνεται.
These things you keep
You’d better throw them away
You wanna turn your back
On your soulless days
Once you were tethered
And now you are free
Once you were tethered
Well now you are free
That was the river
This is the sea!