Καλοκαίριασε.. Τα θερινά σινεμά και φέτος θα φιλοξενήσουν κάτω από την έναστρη οροφή τους τις χαρές μας, τις λύπες μας, τα χαμόγελα μας, τον ιδρώτα μας, τις αγκαλιές μας.
Σκεφτήκαμε κομμάτια λοιπόν που έχουμε συνδέσει με το θερινό σινεμά.
To MS Archives : Summer Cinema Breeze, ήταν μία ιδέα του ΠιΖήτα – Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην Τον Φοβάσαι / HUMBA!onair .
ΠιΖήτα – Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην Τον Φοβάσαι / HUMBA!onair
Σαν χθες θυμάμαι πού παρακολούθησα το «Ασανσέρ για Δολοφόνους» (Ascenseur pour l’ echafaud) του Λουί Μαλ.Ήταν στη Ριβιέρα σε μια εκ των επαναπροβολών αυτού του διαμαντιού. Αυτή η τρομπέτα, αυτό το παίξιμο του Miles Davis, πόσο καθηλωτική στιγμή! Φυσικά και ταιριαστή με την όλη πλοκή της ταινίας. Μια στιγμή που μένει ως αναλοίωτη ανάμνηση…
Εύη – Pop the posers
Tα φώτα σβήνουν και πέφτουν οι πρώτοι τίτλοι για την Καζαμπλάνκα-κάπου εκεί στον κήπο του θερινού Ριβιέρα, πολλά πολλά χρόνια πριν. Το As Time Goes By, από χρόνια απαγορευμένο στο κλαμπ του Ρικ, ακούγεται κατά παραγγελία της Ίλσα, ενώ οι δυο αποξενωμένοι εραστές ξανασμίγουν, για να μας δώσουν μια από τις πλέον κλασικές κινηματογραφικές ατάκες : “Play it again, Sam”. * Φυσικά, η εκδοχή του Bryan Ferry, είναι αρκετά μεταγενέστερη και μια από τις πολλές διασκευές του τραγουδιού, αλλά την επέλεξα γιατί είχε κυκλοφορήσει περίπου την ίδια περίοδο της εν λόγω προβολής.
Ανδρέας Ζαβιτσάνος – Underground Railroad
George Gershwin – Rhapsody in Blue
Το θερινό σινεμά είναι μια εμπειρία παραισθητική. Μια στιγμή ουτοπική. Τα φώτα σβήνουν, στην οθόνη κάτι φαίνεται να αχνοχαράζει και από τα ηχεία ακούγεται το πνιχτό γκλισάντο ενός κλαρινέτου. Καθώς το κλαρινέτο εδραιώνεται και η ορχήστρα σιγοντάρει στο πανί ξεκινά μια μαυρόασπρη αστική ερωτική εξομολόγηση. Ναι ερωτεύεσαι μια πόλη όπως ερωτεύεσαι ένα πρόσωπο. Εξιδανικεύοντας. Αυτή είναι η βιαιότητα του ρομαντισμού: μια ωδή στο ανεκπλήρωτο. Μια ραψωδία που αρχίζει και τελειώνει σε ελάσσονα κλίμακα και που σε όλη της τη διάρκεια παλεύει να φτάσει τη μείζονα κορύφωση. Αν τούτο δεν περιγράφει τον έρωτα, τότε δεν έχετε ερωτευτεί. Είναι μια κατάσταση αγχωτική, αγωνιώδης. Άλλοτε οδυνηρή, μα πάντοτε εξαιρετικά μοναδική. Πανέμορφη όπως η εξιδανικευμένη πόλη. Η βόλτα στην Πατησίων λίγο πριν το ξημέρωμα. Η ανατολή στο μπαλκονάκι του Λυκαβηττού. Η δύση στη δεξαμενή των Πετραλώνων. Κάποιο παγκάκι ή σκαλάκι στη Βασιλίσσης Σοφίας, στην Πειραιώς, ξανά και πάντα στην Πατησίων. Εκεί λίγο πριν την ώρα του λυκαυγούς. Και ύστερα η πόλη ξυπνάει, το πιάνο τελειώνει, τα φώτα ανάβουν και μένει η τελευταία φράση της Τρέισι (αυτή η προσωποποιημένη απόλυτη αθωότητα): έχε λίγη πίστη στους ανθρώπους, δεν γίνεται όλα να έχουν διαφθαρεί.
Κύριος Ντάντης – Underground Railroad
Ο τόπος: το θερινό σινεμά του Βοξ. Ο χρόνος: πέρυσι το καλοκαίρι. Η ταινία: L’Avventura του Michelangelo Antonioni, το φιλμ που ανάδειξε τη Monica Vitti. Για κάποιο περίεργο λόγο το συγκεκριμένο κομμάτι του Moacir Santos μου φέρνει στο μυαλό την ταινία, μπορώ εύκολα να το φανταστώ ως μέρος του soundtrack της ταινίας, παρότι ηχογραφήθηκε 5 ολόκληρα χρόνια μετά τα γυρίσματά της! Σαν όλα εκείνα τα αδύνατα πράγματα που μας αρέσει να επιθυμούμε και να φανταζόμαστε…
Ματούλα Πίκουλα – Hanging in the wire
Στη γειτονιά μου οι θερινοί κινηματογράφοι δεν μυρίζουν αγιόκλημα και γιασεμί, αλλά χοιρινά καλαμάκια και βασιλικό! Αυτές είναι οι γνώριμες μυρωδιές ενός θερινού σινεμά για μενα. Είδα για πρώτη μου φορά James Bond σε θερινό, ως εκ τούτου η ανάμνηση αυτή έμεινε στο μυαλό μου και έκτοτε το “Goldfinger”, με την υπέροχη φωνή της Shirley Bassey, θα μου θυμίζει για πάντα τους θερινούς κινηματογράφους.
Σπύρος Καλετσάνος – Noir
Δε θυμάμαι αν το είδα σε θερινό -σίγουρα το πρόβαλε για πρώτη φορά το Ιντεάλ τον Απρίλη του 2010 πάντως- αλλά το θέμα, οι εικόνες και κυρίως η μουσική ήταν μια απόλυτα θερινοσινεφιλική εμπειρία. «Οι Άγριες Μέρες Μας» (Days Of Being Wild) ταινία του 1990 του αγαπητού Wong Kar Wai, με τα ιδρωμένα σώματα, τη ζούγκλα στο βάθος και τον Xavier Cugat να διασκευάζει – άνευ στίχων (τι χρειάζονται σε μια τέτοια ονειρική εκτέλεση άλλωστε) – το Perfidia. Καθαρτική εμπειρία.
Error Mode – Time Error
Shigeru Umebayashi – Yumeji’s theme
Η 1η επαφή με το “In the mood for Love” ήταν σε DVD, όμως κατάφερε και τρύπωσε σε κάθε ανάμνηση, μυρωδιά και ήχο που συνδέεται με το θερινό, χαλαρό, αραγματικό, σινεμά
Duke Zappa – Famous Last Words
Ο τόπος είναι ένα παρακμιακό θερινό σινεμά κάπου κοντά στην Πέτρου Ράλλη, στον Ρέντη. Ή μπορεί και όχι. Ο χρόνος είναι κάπου στο λυκόφως της δεκαετίας του ’90 ή στο λυκαυγές της δεκαετίας του ’00. Προβολή του Blade Runner. Απέραντη οπτική ομορφιά στα όρια της sci fi ποίησης. Και ξαφνικά, ο Ρούντγκερ Χάουερ αποφασίζει να μιλήσει στον Χαρισον Φορντ. Και κάπου εκεί όλα δένουν. Το μεταβιωμηχανικό τοπίο της Πειραιώς και της Πέτρου Ράλλη, το εφιαλτικό LA του 2019, τα γραπτά του Φιλιπ Κ Ντικ,το σάουντρακ του Βαγγέλη Παπαθανασίου και ο μονολογος του Ανθρώπου Μηχανής Ροϋ Μπάτυ που μοιάζει πιο άνθρωπος από τους ανθρώπους, όλα αυτά έκαναν στο μυαλό μου το απόλυτο κλικ, έδωσαν ταυτοχρονα την απόλυτη απάντηση και το απόλυτο ερώτημα για τα μεγάλα ζητήματα ανθρώπινης ύπαρξης…… Time to die….
Μάκης Διόγος – Μπάλα που κυλάει χόρτο δε μαζεύει
Talking Heads – Road to Nowhere
Καλοκαίρι. Ζέστη. Τα ντουβάρια “βράζουν”. Δουλειά. Μετράς μέρες. Μετρας χρήματα. Συνηθως τιποτα δεν “βγαίνει”. Και όμως ψάχνεις. Αναζητάς έναν δρόμο. Εναν δρόμο για το…πουθενα. Εναν δρόμο για το…κάπου! Για το θερινό σινεμά που επιμένει να αντιστέκεται. Που επιμένει να κρατά ¨ζωντανή” τη μνήμη, το άρωμα, το “χρώμα” μιας γειτονιάς που προσπαθεί να μην παραδοθεί στα airbnb, στην τουριστικοποιηση της καθημερινότητας….
Κούλα – Βιντεο έσχη
The Church – Under The Milky Way
El boton de nacar
The Pearl Button
Το μαργαριταρένιο κουμπί, του Χιλιανού Patricio Guzman. Δέσιμο παρελθόντος και μέλλοντος, νερό και έρημος να ζωγραφίζουν την ομορφιά και ταυτόχρονα να εξιστορούν τον ζόφο που δημιούργησαν άνθρωποι. Όχι οι ίδιοι. Απίθανες εικόνες βραδινού ουρανού, λες και είσαι στο πιο ήσυχο θερινό σινεμά, στην έρημο, χωρίς κυλικείο, χωρίς “πολιτισμό” σε απόσταση χιλιομέτρων. Ρώτησαν τον Steve Kilbey (The Church), τι αφορά το τραγούδι “Under the Milky Way” κι εκείνος απάντησε ότι δεν αφορά τίποτα συγκεκριμένο. Ότι είναι “απλά μια είσοδος στο μυαλό του καθενός. Ενας άδειος, αφηρημένος καμβάς για να χαθεί κανείς μέσα του”. Απολύτως απαραίτητη μουσική συνοδεία για μετά την ταινία. “Wish I knew what you were looking for…”
Sotrek – HUMBA!onair
Πριν πολλά χρόνια σε έναν επαρχιακό θερινό κινηματογράφο είχα δει, ξανά και ξανά, την ταινία ¨Stand by me¨, του Rob Reiner . Μια ταινία που με συγκινεί βαθιά. Ίσως η πρώτη ταινία που σαν πιτσιρικάς, 10-11 χρονών, μου έμαθε τι σημαίνει πραγματική φιλία, τι σημαίνει να μην φοβάσαι. Το ομώνυμο κομμάτι και η φωνάρα του Ben E.King μου γαληνεύουν την ψυχή…
geosonic – Night Stroll
Παυλος Παυλιδης & B-Movies – Η Μαίρη
Ίσως το πρώτο τραγούδι που έρχεται στο μυαλό ακούγοντας την λέξη σινεμά (είτε πρόκειται για θερινά είτε όχι). Ο Παύλος Παυλίδης σε ένα τραγούδι με την τότε μπάντα του η οποία διέθετε και ένα άκρως κινηματογραφικό όνομα! Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία κάποιας Μαίρης που δεν χωρούσε πουθενά και που μες τις οθόνες της άρεσε να κοιτά όλα αυτά που ζούνε όλοι οι άλλοι….
Νίκος Ταλεμόπουλος – Άγρυπνοι στην Αθήνα
Μιας και μένω στα Άνω Πετράλωνα επιλέγω το τραγούδι που μας λέει μια ιστορία που αρχίζει να εκτυλίσσεται έξω από το Ζέφυρο, το θερινό σινεμά της γειτονιάς: «Άφησα στον Ζέφυρο τα όνειρά μου ενέχυρο, βαθιά ανάσα πήρα κι εμφανίστηκα μπροστά σου».