30 χρόνια πριν. 4 Μαρτίου 1986. Οι The Band ολοκληρώνουν την συναυλία τους στο Winter Park της Φλόριντα. Το συγκρότημα επιστρέφει στο ξενοδοχείο όπου διέμενε. Ο Richard Manuel κάνει μια στάση στο δωμάτιο του Levon Helm. Συζητούν για ώρα. Για μουσική, για τραγούδια, για ανθρώπους. Ο Manuel δεν έμοιαζε ούτε θλιμμένος ούτε παρανοϊκός. Κατά τις 2:30 την νύχτα λέει στον Helm πως πρέπει να πάει να πάρει κάτι από το δωμάτιο του. Δεν γύρισε ποτέ. Βρέθηκε κρεμασμένος μερικές ώρες αργότερα. Νικημένος οριστικά από τους δαίμονες που τον κυνηγούσαν από μικρό παιδί…
Γεννημένος στο Stratford του Οντάριο στον Καναδά, στις 3 Απρίλη του 1943, από μικρός ασχολήθηκε με τη μουσική μαθαίνοντας πιάνο και κιθάρα. Στην ηλικία των 18 συναντιέται με τον Ronnie Hawkins και την τότε μπάντα του, τους Hawks. Ο Hawkins εντυπωσιάζεται από το παίξιμο του Richard στο πιάνο και τον προσλαμβάνει αμέσως στο συγκρότημα του. Όλα έμοιαζαν υπέροχα. Όλα, εκτός από το ποτό.
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Οι Hawks αφήνουν τον Ronnie Hawkins, γίνονται η συνοδευτική μπάντα του Bob Dylan στην ηλεκτρική καταιγίδα του 1965-1966, μετακομίζουν μαζί του στο Woodstock μετά το ατύχημα του με τη μοτοσυκλέτα το 1966 και ηχογραφούν σε εκείνο το περίφημο υπόγειο τα περίφημα “Basement Tapes”. Και ήρθε η ώρα να παίξουν το παιχνίδι μόνοι τους. Μετονομάζονται από Hawks σε The Band και το 1968 κυκλοφορούν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο “Music from the big pink”. Ένα άλμπουμ τελείως ξένο μέσα στο flower power και την ψυχεδελική τρέλα που κυριαρχούσε εκείνη την εποχή. Blues, country, folk, γνήσιο rock’n’roll και η ιστορία της παλιάς Αμερικής που ξαναγράφεται από 4 Καναδούς και έναν Αμερικανό. Rick Danko στο μπάσο, Levon Helm στα ντραμς και στο μαντολίνο, Garth Hudson σε όργανο, πλήκτρα, σαξόφωνο και ακορντεόν, Robbie Robertson στην κιθάρα και Richard Manuel σε πιάνο, όργανο, ντραμς και steel κιθάρα. Το άλμπουμ θα δεχτεί διθυραμβικές κριτικές και ο Manuel θα χαρακτηριστεί “λευκός Ray Charles” για την υπέροχη φωνή του. Όλοι περιμένουν το επόμενο βήμα τους. Το οποίο έρχεται ένα χρόνο αργότερα και για πολλούς είναι καλύτερο και από το πρώτο. Με τίτλο απλώς το όνομα τους, το “The Band” φιγουράρει μέχρι και σήμερα στις λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών. Ακολούθουν κάποιοι καλοί και κάποιοι μέτριοι δίσκοι, που δεν φτάνουν το μεγαλείο των δυο πρώτων, συνεργασία πάλι με το Dylan και τις σχέσεις μεταξύ τους να έχουν αρχίσει να φθίνουν. Ο Richard έχει φτάσει σε άθλιο σημείο, να προσθέτει την κοκαΐνη και την πρέζα στα 8 μπουκάλια Grand Marnier που έπινε κάθε μέρα. Το τέλος ήρθε επίσημα το 1976, με μια τελευταία συναυλία την Ημέρα των Ευχαριστιών που μαγνητοσκοπήθηκε από τον Μάρτιν Σκορτσέζε και κυκλοφόρησε δυο χρόνια αργότερα, με όλους τους φίλους και συνοδοιπόρους να δίνουν το παρών. Ronnie Hawkins, Bob Dylan, Muddy Waters, Neil Young, Van Morrison, Joni Mitchell, Neil Diamond, Eric Clapton, Ronnie Wood, Ringo Starr και Emmylou Harris μεταξύ άλλων.
Μετά τη διάλυση τους, ο Manuel μετακομίζει στο σπίτι του Gurth Hudson και μπαίνει σε πρόγραμμα αποτοξίνωσης από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Μετά από χρόνια είναι και πάλι καθαρός. Αρχίζει κάποιες σόλο εμφανίσεις, παντρεύεται για δεύτερη φορά και όλα μοιάζουν να πηγαίνουν καλά. Το 1983 οι The Band ξανασχηματίζονται, χωρίς τον Robbie Robertson αυτήν τη φορά. Αρχίζουν πάλι τις περιοδείες παίζοντας συνήθως σε μικρά κλαμπ. Ο Manuel έχει αφήσει πίσω το παρελθόν του και έχει ξαναβρεί την φόρμα του και στο παίξιμο του και στον τρόπο που τραγουδά. Μέχρι το Γενάρη του 1986. Τοτε αφήνει την τελευταία του πνοή ο Albert Grossman, πασίγνωστος μάνατζερ και πατρική φιγούρα για τον Manuel, ο οποίος δεν είναι ικανός να διαχειριστεί τον θάνατο του και σε συνδυασμό με τις συνεχόμενες συναυλίες δεν αντέχει άλλο. Το ποτό και η κοκαΐνη κάνουν πάλι την εμφάνιση τους σε μεγάλες ποσότητες σε καθημερινή βάση. Όχι όμως για πολύ. Γιατί ο Richard Manuel στα 43 του χρόνια αποφάσισε επιτέλους να ελευθερωθεί…
They say everything can be replaced
They say every distance is not near
So I remember every face
Of every man who put me here
I see my light come shinin’
From the west down to the east
Any day now, any day now
I shall be released
They say every man needs protection
They say that every man must fall
Yet I swear I see my reflection
Somewhere so high above this wall
I see my light come shinin’
From the west down to the east
Any day now, any day now
I shall be released
Now yonder stands a man in this lonely crowd
A man who swears he’s not to blame
All day long I hear him shouting so loud
Just crying out that he was framed
I see my light come shinin’
From the west down to the east
Any day now, any day now
I shall be released
More Posts for Show: Honky Tonk Lagoon