Τρείς διαφορετικές βραδιές, Τρεις διαφορετικές συναυλίες…
- Αλκίνοος Ιωαννίδης στο «Θέατρον»
- C.W. Stoneking στο «Passport»
- Σωκράτης Μάλαμας στον «Σταυρό του Νότου»
Θέλετε να σας πω πως ήταν; Θα σας πω…
Θα σας πω πως ήταν όχι πάνω στην σκηνή, αλλά κάτω… γιατί σε μια συναυλία τον κεντρικό ρόλο φυσικά τον έχει ο καλλιτέχνης και οι μουσικοί, αλλά συμμετέχουν και όσοι ακούνε…
Αλλά ακούνε; Αυτό είναι το βασικό ερώτημα.
Ας ξεκινήσουμε με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, η εμφάνισή του σε θέατρο δημιουργούσε μια συνθήκη ιδιαίτερη. Κάθομαι σε μια καρέκλα, δεν μιλάω με την παρέα μου, δεν πίνω, δεν καπνίζω. Πόσο συμμετέχω όμως; Μπορώ να εκφραστώ κι εγώ ή απλά παρακολουθώ όσα γίνονται στην σκηνή;
Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή υπήρχε μια αμηχανία… Να τραγουδήσω; Να πω στον διπλανό μου πόσο μ΄ αρέσει αυτό το τραγούδι; Να χτυπήσω ρυθμικά τα χέρια μου; Σίγουρα αυτές ήταν κάποιες από τις σκέψεις των θεατών.
Κι όμως… όσο περνούσε η ώρα οι μουσικοί κι οι θεατές συνδέονταν, άκουγαν ο ένας τον άλλον, μοιράζονταν… συγκίνηση, χιούμορ, σπάνια ακούσματα… μουσική δηλαδή.
Ας κατηφορίσουμε όμως για Πειραιά… ο πολυαναμενόμενος C.W. Stoneking ήταν παρών, ο κόσμος που ήταν εκεί, μάλλον ετερόκλητος, αλλά ενθουσιώδης. Δίπλα μου κάποιοι μοιάζουν ανυπόμονοι για την βραδιά που ξεκινά. Μην φας…
Αρκετοί ήταν εκεί για να ακούσουν αυτά που ήδη ήξεραν και έχουν ήδη αγαπήσει. Αποτέλεσμα; Στα υπόλοιπα, πηγαδάκια και κουβεντούλες, μέχρι την επόμενη γνώριμη νότα.
Μια γυναίκα δίπλα μου έκανε το αμίμητο: πήγε μπροστά στην σκηνή, βιντεοσκόπησε ένα τραγούδι και γύρισε να το δείξει στην παρέα της, ενώ η συναυλία συνεχιζόταν.
«Έχεις καταλάβει ότι πλήρωσες 25 ευρώ, για να δεις ό,τι λίγο –πολύ βλέπεις στο youtube; Ότι χάνεις τον άνθρωπο, που είναι ζωντανός μπροστά σου; »
Φεύγουμε κι από ‘δω, τραβάμε για «Σταυρό του Νότου». Σταθερό και αγαπημένο ραντεβού αυτό με τον Σωκράτη Μάλαμα, κάθε χρόνο, χρόνια τώρα!
Πολύς κόσμος, με μεγάλη μερίδα του, να είναι πολύ- πολύ νέα παιδιά. Η βραδιά ξεκίνησε όμορφα και πολύ γρήγορα το κοινό «μπήκε» στο κλίμα. Όμως, έφτασε να γίνει ένα ξεσάλωμα, από ανθρώπους που τραγουδούσαν πολύ δυνατά (γκάριζαν το λένε αυτό), απαιτούσαν με συνθήματα κάποια τραγούδια που ήθελαν να ακούσουν κι άλλα τέτοια ωραία.
Βέβαια κι εδώ, όταν ο Μάλαμας έβγαζε στο πιάτο αυτά τα ακατέργαστα διαμαντάκια, όπως μόνο αυτός ξέρει, ήθελε πολύ κόπο για να αγνοήσεις τις κραυγές από δίπλα και να μείνεις στα μουρμουρητά αυτού του ιδιαίτερου τραγουδοποιού.
… λίγα πράγματα μας έχουν απομείνει… οι συναυλίες είναι ακόμη εκεί… εμείς είμαστε όμως;
Δίνουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να ακούσει, να νιώσει, να γνωρίσει καινούργια πράγματα; Ή έχουμε εθιστεί οριστικά πια, στο γρήγορο και στο γνώριμο;
Δεν είναι καθόλου ωραίο να γίνεται χάβρα στις συναυλίες, ούτε για τον καλλιτέχνη, ούτε για όσους θέλουν να αφοσιωθούν στη μουσική… αλλά στην πραγματικότητα, δεν είναι αυτοί που κινδυνεύουν. Οι άλλοι είναι…
Αυτοί που δεν χαρίζουν στον εαυτό τους, ούτε ένα τραγούδι, ούτε μια νέα εμπειρία.
Έζησα υπέροχες στιγμές στον Αλκίνοο, σαν να διαισθάνθηκε την ψύχρα και ήρθε σαν καλός μπαμπάς με το κουβερτάκι του να μας σκεπάσει… αλλά δεν θα πάει έτσι… μόνοι μας είναι να το κάνουμε. Μόνοι μας πρέπει να φυλάξουμε τα αγαπημένα μας.
Όλο το βράδυ στο Σταυρό του Νότου, ήθελα να πω σε όσους αλάλαζαν:
«Μα τι κάνεις; Δεν θα την βγάλεις καθαρή μόνο με το ποτό. Γιατί δεν δίνεις στον εαυτό σου λίγο καθαρό νερό; Δεν προλαβαίνεις; Ούτε γι΄ αυτό;»
Έλα… η πόρτα είναι ανοιχτή… και περιμένουν κι εσένα…
Σ. Μάλαμας – Την πόρτα ανοίγω το βράδυ – Ποιος τη ζωή μου
Θένη /Α\