γράφει η Αλεξάνδρα Θανέλλου
Δέκα χρόνια Music Society. Χρόνια σαν χελιδόνια. Το βίωμα κοινό· όσο στοιβάζονται οι δεκαετίες, τόσο πιο αδιαφοροποίητη η αίσθηση του χρόνου που περνά. Στα 16 μια πενταετία βιωνόταν ως μια ολοκληρωμένη ζωή. Η αγάπη γεννιόταν, γεννούσε και πέθαινε, και οι αναμνήσεις που άφηνε ήταν συμπαγείς, έχοντας καταλάβει βιωματικό χρονοχώρο με αρχή, μέση και τέλος. Και πένθος.
Στα 36 που συναντήθηκα με τον Music Society ο χρόνος, πια, κύλαγε σαν να ξεφεύγει. Κι ας είχα ζήσει ήδη σε κάνα δυο χώρες, είχα μετατρέψει όνειρα σε πραγματικότητα, είχα ματαιωθεί, είχα νοσήσει…and everything in between. Δεν είχα όμως ερωτευθεί. Και μετά ήρθε ο Σταθμός. Και νομίζω πως ερωτεύθηκα με το ίδιο πάθος, όπως τότε, στα 16 μου.
Στη Ελλάδα της κρίσης γνώρισα ανθρώπους και χαρές που δεν είχα τολμήσει να φανταστώ· διότι πλήττεται η φαντασία, μα κυρίως το βίωμα, όταν «κάποιος αποφεύγει το δάνειο της ζωής προκειμένου να αποφύγει το χρέος του θανάτου», όπως εύγλωττα περιγράφει τον φόβο της ματαίωσης ο Otto Rank. Κι όταν η έλξη προς το εγχείρημα του αυτοδιαχειριζόμενου ραδιοφώνου με πήρε και με σήκωσε, δεν είχα καμμιά ελπίδα. Καμμιά αντίσταση για την ακρίβεια. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τους κεραυνοβόλους έρωτες.
Και αφέθηκα στη ‘συμμορία’ του Music Society. Δημιουργήσαμε, μάθαμε, σχετιστήκαμε, καυλώσαμε, και ξενερώσαμε. Όλα μέσα. Φτιάξαμε ιστορίες και μνήμες, δράσαμε ως άτομα και ως συλλογικότητα, κι ενίοτε, στο μυαλό και την καρδιά μας, τολμήσαμε να αφεθούμε σε ανομολόγητα πάθη πλαισιωμένα από τα ομορφότερα soundtracks. Είδαμε ταινίες και jam-άραμε με live parkin στην πιο ηλιόλουστη ταράτσα του κέντρου της Αθήνας. Μυσταγωγηθήκαμε από μελοποιημένη ποίηση, βγάλαμε τα σωθικά μας στο χαρτί και φιλοσοφήσαμε επί παντός επιστητού στο πιο ζεστό σαλόνι που είχα την τύχη να βρεθώ. Παρτάραμε με τα πιο cult ελληνικά tracks της δεκαετίας του ’80 χορεύοντας σαν μανιασμένοι μέχρι πρωίας, για να επιστρέψουμε το επόμενο μεσημέρι για τσιμπούσι με κιθάρες, τζουράδες και κρουστά. ‘Ήπιαμε τα καλύτερα τσίπουρα που μας κέρασαν άνθρωποι με άπειρη ζεστασιά. Άνθρωποι που στα μέσα κιτάπια λογίζονται, πια, ως δικοί μας.
Το μαγικότερο, όμως, όλων ήταν η συστηματική αλλά όχι συντεταγμένη επεξεργασία ψυχολογικού υλικού που προϋπόθετε η προετοιμασία μιας εκπομπής, και η ψύχο-θεραπευτική κατάθεση της μέσα στο στούντιο. Εκεί που η μαγεία έπαιρνε σάρκα και οστά, γινόταν βίωμα και ίαση, κι επέστρεφες στη καθημερινότητα σου εγωσυντονικός και προσανατολισμένος στο ‘εδώ και τώρα’. Η μουσική στη διαπασών, στο chat να λέγονται τα μεγάλα, τα μικρά και τα σπουδαία, και το αίμα να το νιώθεις να κυλά στις φλέβες σου.
Πριν από δέκα χρόνια, κάπου στον βορά της Ευρώπης, γνώρισα τον Music Society ως ακροάτρια. Για μια πενταετία, στην Αθήνα, τον έζησα ως κατάδικο μου· ως παραγωγός, ως ακροάτρια, ως συμμέτοχος. Του αφέθηκα πλήρως. Τον ερωτεύτηκα κι ας ήξερα πως ο έρωτας είναι μεγάλος καριόλης. Χαλάλι. Άλλωστε, μετά τα 40, δεν έχει αλλάξει μόνο ο τρόπος που συνδεόμαστε με τον χρόνο, αλλά και ο τρόπος που μεταβολίζουμε τους αέναους μετασχηματισμούς των συναισθημάτων. Μαλακώνει το βάρος του πεπερασμένου της ζωής κι ανοίγει χώρος προς τη μόνη βεβαιότητα της, που δεν είναι άλλη, από την αβεβαιότητα της.
Η επέτειος 10 χρόνων του Σταθμού με βρίσκει κάπου στον βορά της Β. Αμερικής. Ακόμη ακούω εκπομπές παραγωγών του, πότε online πότε στο mixcloud. Όλα είναι αλλιώς. Ο κάτοικοι του πλανήτη κλεισμένοι στα σπίτια τους ψάχνουν να βρουν τα πατήματα τους στην εποχή του κοροναϊού. Ξερνάνε στα πληκτρολόγια φόβους, θυμό, και γνωστικές στρεβλώσεις. Πλήρης σύγχυση και στο βάθος θλίψη. Είμαστε τραγικά όντα οι άνθρωποι· μα κι εξοργιστικά. Εύχομαι να βγούμε από τούτη την παγκόσμια συγκυρία πιο σοφοί, μα, στ’ αλήθεια, δεν το ελπίζω. Η ιστορία αλλά και η ανάλυση της παγκόσμιας επικαιρότητας δεν συνηγορούν σε κάτι ελπιδοφόρο. Όμως η μουσική βοηθά όσο τίποτα άλλο. Γιατρικό και γιατρειά συνάμα. Ακούστε, λοιπόν, με όποιον τρόπο μπορείτε μουσικές και μουσικούς. Ακούστε internet-ικά ραδιόφωνα και ανθρώπους παθιασμένους να μοιράζονται μαζί σας τις γνώσεις και το πάθος τους· τον εαυτό τους. Μέσα από την Κοινωνία της Μουσικής σίγουρα θα συν-κινηθούμε. Και ποιος ξέρει· ίσως και να συναντηθούμε.
Coming Together – Frederic Rzewski
Αιμάτινες Σκιές Από Απόσταση – Λένα Πλάτωνος
You Make Me Feel – Electric Litany